We leven in tijden waarin fanfictie zo populair wordt dat het tot verfilmingen leidt. Het oervoorbeeld, Fifty Shades of Grey, begon als webfeuilleton dat de Twilight-serie herinterpreteerde als sm-erotica. Voor jongvolwassenen is er nu After: ooit een online fanfictie over Harry Styles, de populairste knul van One Direction. Daarna werd het een bestsellerboek en nu is het een kleverige filmromance tussen het brave meisje en de rebel. Fifty Shades of Meh.
Tessa is een bakvis. Ze gaat studeren en laat haar vriendje Noah thuis achter. Nieuw kamergenootje Steph neemt haar mee uit feesten en stelt haar voor aan een woest-aantrekkelijke, getatoeëerde Brit. Natuurlijk kunnen ze niet met elkaar opschieten, maar wat is hij een lekkertje. De link met Harry Styles is in de film overigens volledig weg. Al in de boekversie werd zijn naam veranderd in Hardin Scott, en in de film is ook alles met de boyband eruit geschreven.
Het is moeilijk om een film het voordeel van de twijfel te geven, als in de eerste tien minuten bijna elke zin dialoog extreem cliché is. Het lijdt geen twijfel dat een rampzalig scenario de bakermat is van alles wat mis is met deze film. Waarschijnlijker is het zelfs terug te voeren naar de originele schrijfsels van Anna Todd. De onervaren regisseur Jenny Gage doet nog haar best om met haar beeldende talent een hoop klappen op te vangen, maar dit blijft het verzinsel van een fanmeisje dat in haar slaapkamer zwijmelige fantasietjes heeft zitten typen. Je kunt er niet meer van verlangen dan wat het is.
Neem Tessa's (ex-)vriendje Noah; hij is geen consistent personage, maar een conflictenmachine. Werp een muntje in en hij voert de kunstmatige actie uit die het plot een zetje geeft. De ouders van Tessa en Hardin hebben ongeveer dezelfde functie, maar dan met een bekender snoetje. Het meest belachelijk is de idiote literatuurprofessor. "Dat is het mooie van een goed boek, je kunt er verschillende dingen in lezen", is een prima dooddoener voor de autocue van Oprah, maar geen overtuigende dialoog voor iemand die literatuuranalyse doceert.
Hoofdrolspelers Langford en Fiennes Tiffin doen echter wel wat van hen verwacht wordt. De aantrekking tussen hun personages is overtuigend genoeg om de film enigszins draaglijk te maken, en het is larie om hen kwalijk te nemen dat ze deze rollen uitkiezen. After was als boek een bestseller en dat moet uitgebuit worden. Zelfs als je slecht materiaal hebt om mee te werken, kun je nog steeds je talent laten zien. Ze weten hier vast een filmcarrière aan over te houden.
Over het geheel is er niet veel schadelijks aan het verhaal After. Het is prima voor jonge vrouwen om hun seksuele gevoelens te verkennen, en waarom niet met een lekkere bad boy? Maar wanneer zich een serieuze relatie begint te ontplooien, en Tessa ronduit tekenen negeert dat Hardin een gewelddadig opvliegend karakter heeft, begint het te wringen. Deze knul heeft issues die liefde niet kunnen oplossen. Maar uiteindelijk hoeft Hardin geen greintje te veranderen om Tessa te winnen. Een groot gebaar is genoeg.
Toch hebben films als After bestaansrecht. Veel belangrijker nog: ze hebben een aanzienlijk publiek. Kijk eens naar het verschil tussen twee ratings op Rotten Tomatoes: recensenten kunnen er niks mee, maar er zijn genoeg liefhebbers om het publiekscijfer een flinke zwiep te geven. De lage score van deze recensie is ook zeker niet om de fans, die dit soort escapisme op prijs stellen, schaamte aan te praten. Geniet lekker van dit tussendoortje! Maar als je niet vatbaar bent voor tienerfantasieën, kun je maar beter ontmoedigd worden.
