Volgens bepaalde kettingrokende overmatig besnorde oud-hoofdredacteuren met een te sterke mening is het uitkomen voor je homoseksualiteit binnen de voetbalwereld een eitje. Homo's laten zich in de slachtofferrol duwen en moeten maar tegen een stootje kunnen, aldus de persoon in kwestie in het goed bekeken ouwehoerprogramma. Hoe je het ook wendt of keert: een geaardheid die afwijkt van de norm is nog steeds een issue in de stadions en op het veld.
Dat de tolerantie in de voetbalwereld ver te zoeken is blijkt wel uit het gemak waarmee spreekkoren 'homo' en 'mietje' als scheldwoorden op de spelers afvuren. De verantwoordelijken zijn zich niet bewust van wat ze zingen of schreeuwen en maken het openen van de overdrachtelijke kast alleen nog maar moeilijker. De voetbalwereld is een afspiegeling van de maatschappij, dus ook hier komt homoseksualiteit voor. Het ontbreekt echter aan rolmodellen.
In het Zwitserse coming-outdrama Mario is het een aanstormend profvoetballer die uit de kast moet komen, nadat hij de liefde van en met een medespeler heeft ontdekt. Zijn coach en club maken zich niet zo druk om het feit dat de jongen op hetzelfde geslacht valt. Als hij lol wil hebben moet hij maar zijn heil en lust op een ontmoetingsplaats of in een dating-app zoeken. Dat er sprake is van liefde doet kennelijk niet ter zake. Maar de sponsoren, het publiek en Mario's medespelers mogen er vooral niet achterkomen. Slecht voor de teamspirit en slecht voor het geld.
Het gegeven dat Mario's seksualiteit tot uiting komt in een machowereld zoals het voetbal biedt allerlei kansen. Deze inkoppers en voorzetjes (om maar in de terminologie te blijven) benutten de makers echter niet. Om zich voor te bereiden op een loopbaan als prof wordt Mario samen met sterspeler Leon uit Hannover in een huis geplaatst. Als de twee eenmaal samen wonen, groeien ze steeds meer naar elkaar toe. Het begint met voorzichtig aanraken en uiteindelijk een ongemakkelijke zoen. Dit heeft weer een spel van aantrekken en afstoten tot gevolg.
Leon is er al uit dat hij van de mannen is en voelt zich comfortabel bij zijn geaardheid. Mario gaat liever voor zijn carrière, maar dit botst met zijn ware gevoelens. Regisseur van dienst Marcel Gisler wringt zich in allerlei bochten, waarbij alles door de betrokkenen ontkend wordt en Mario's beste vriendin mag als excuus komen opdraven. Het wordt Mario steeds benauwder, maar Gisler weet hier niet voldoende drama uit te destilleren. Wat overblijft is een vlakke genrefilm vol clichés en zonder echt tot de dramatiek door te dringen.
Voor het grootste deel van de speelduur kabbelt Mario dan ook voort en is het wachten op de spanning en lading tussen de twee hoofdpersonen. Gisler heeft halsstarrig geprobeerd iets anders te doen dan normaal, maar heeft zich juist op de materie verkeken. Films als deze zijn ongelooflijk belangrijk voor de maatschappelijke acceptatie van homoseksualiteit en de innerlijke acceptatie van de doelgroep. Beide verdienen een betere film.
