De films van de Nederlandse regisseur Clara van Gool zijn vaak een hybride van fictie en dansregistratie. Geheel in die stijl is The Beast in the Jungle een dansante verfilming van de onvolprezen literaire novelle van Henry James. Heel ambitieus, maar niet echt geslaagd.
Verwondering is wellicht het eerste gevoel dat je bekruipt bij het zien van The Beast in the Jungle. De film is ontzettend mooi gemaakt en kan bogen op een weelderige beeldenpracht. Soms sfeervol, soms melancholisch. Maar na een half uur, misschien een uur, is het nog steeds wachten op een extra laag.
Het uitgangspunt van Van Gool, de gelijknamige novelle van Henry James, is interessant en opvallend. Het korte verhaal speelt zich af in het Victoriaanse Engeland, maar Van Gools film bestrijkt meerdere tijdsperiodes: de negentiende eeuw, de Eerste Wereldoorlog, de jaren zestig en het moderne Londen. In al die settings dansen hoofdpersonen John Marcher en May Bartram smachtend om elkaar heen.
The Beast in the Jungle is een film die zich niet makkelijk laat vatten. Dat komt vooral door de eigenzinnige aanpak van Van Gool die het geheel vrij gefragmenteerd vertelt. In weinig samenhangende scènes ontmoeten Marcher en Bartram elkaar, praten met elkaar en zwieren om elkaar heen. De enige houvast is een sluimerende voice-over, die spreekt over een voorgevoel van John die wacht op het moment dat 'het beest' toeslaat. Niemand weet wat het is en dus is het afwachten geblazen.
Dat onbestemde gevoel gaat ook op voor de film zelf. Als de juiste snaar wordt geraakt, is het een machtige film die je daadwerkelijk onderdompelt in verschillende tijden en een onmogelijke liefde. Aangevuld met de prachtige beelden en de interessante choreografie is The Beast in the Jungle een bevredigende ervaring. Dringt de film niet tot je door, dan resteert een onverbiddelijke zit waarbij het lang wachten is op dat beest.
