Als Sam Samscat, zoals All Alone in het Kroatisch heet, begint, vraag je je af waarin je beland bent. Er breekt een kakofonie van geluid uit die pas verdwijnt als de aftiteling begint te lopen. Maar ergens in de chaos die regisseur Bobo Jelčic gemaakt heeft, zit wel een punt en een sterk verhaal. Een drama met een enigszins humoristische ondertoon die soms uitstekend uit de verf komt.
All Alone begint als Marko, een man van ergens in de veertig, een aanvraag indient om meer tijd door te mogen brengen met zijn dochtertje Lea. Hij benadrukt dat zijn band met zijn ex-vrouw goed is, maar niemand die hem daar echt in gelooft. Dat is ook voor de kijker moeilijk te geloven: Marko's ex-vrouw komt nooit in beeld. Ook thuis gaat het niet heel gemakkelijk bij Marko, die sinds zijn scheiding tijdelijk bij zijn oom en tante woont. Die kwebbelen continu, wat alleen maar bijdraagt aan de kakofonie waarmee de film je omringt. Een van de absurdistische subplots is dat hun dochter op het punt staat te trouwen met een man die ze eigenlijk helemaal niet geschikt vinden. Het draagt niet bij aan de rust.
Een ander terugkerend element is de manier waarop mensen met Marko proberen mee te denken. Zo bedenken zijn vrij extreem ingestelde vrienden een plan voor hem om Lea mee te nemen naar Bosnië en haar in feite te ontvoeren. Volkomen legaal, benadrukken ze! Het is maar een van de vele adviezen die Marko krijgt en eigenlijk weet je net zo goed als Marko dat ze allemaal geen navolging krijgen.
Mooi aan All Alone is de intieme manier van filmen. Continu zit je dicht op de personages. Dat je volledig omringd bent door geluid, draagt bij aan de emotie van bepaalde scènes die wat rustiger zijn. Zo is er een prachtig moment als Marko zijn dochtertje weer ziet. De oprechtheid straal ervan af. Acteur Rakan Rushaidat draagt de film vol overtuiging en speelt de getergde Marko met verve. De minder interessante momenten vallen weg tegen het sterke spel, de bij vlagen absurdistische ondertoon en de soms wat pijnlijke verhaallijn. De hulpeloosheid die erachter schuilgaat en vooral ook de soms idiote bureaucratische rompslomp waarmee alles gepaard gaat, is wrang om te zien. Het zorgt er wel voor dat deze film eindigt met een emotionele knaller van jewelste.
