Op papier doet het plot van Widows denken aan luchtige misdaadkomedies als Ocean's Eleven of Lock, Stock and Two Smoking Barrels: nadat drie overvallers zijn omgekomen, slaan hun crimineel onervaren weduwen de handen ineen voor een miljoenenroof. De betrokkenheid van regisseur Steve McQueen, gespecialiseerd in loodzware drama's als Hunger, Shame en 12 Years a Slave, en schrijver Gillian Flynn, verantwoordelijk voor het boek Gone Girl en de scriptbewerking daarvan, is een aardige hint dat deze film een heel wat minder luchtige toon hanteert. Dat komt goed uit, want de vrouwelijke variant van Ocean's Eleven hebben we dit jaar al gehad. Tijd om nu ook een vrouwelijke draai te geven aan de serieuze overvalthriller naar recept van Michael Mann.
Waar de gebruikelijke (lees: mannelijke) overvalfilm gevoed wordt door een aanzienlijke dosis testosteron en een scheutje hebzucht, wordt in Widows het plot nu eens op gang gebracht door nijpende noodzaak. De drie weduwen uit de titel hebben geen enkele behoefte in de voetsporen van hun omgebrachte echtgenoten te treden, maar zien simpelweg geen andere mogelijkheid om hun schaapjes op het droge te krijgen. Zo krijgt nieuwbakken leider Veronica te maken met een crimineel die haar verantwoordelijk houdt voor het in rook opgegane bedrag dat haar man van hem heeft gestolen, verliest alleenstaande moeder Linda haar bron van inkomsten wanneer blijkt dat haar overleden echtgenoot haar winkel heeft vergokt en besluit de berooid achtergebleven Alice zich toch iets te goed te vinden voor de high-class variant van prostitutie waarin ze aanvankelijk haar heil zoekt.
Redding komt in de vorm van een door de mannen nagelaten draaiboek voor een overval met vijf miljoen dollar als inzet. Dit plan is al geheel uitgewerkt en hoeft alleen nog maar te worden uitgevoerd. Dat klinkt makkelijker dan het is, want hiervoor is een goed geoliede dievenbende nodig terwijl Veronica, Linda en Alice allemaal geen enkele criminele ervaring hebben. Aldus moeten ze volledig vanaf nul beginnen: voor het eerst een wapen kopen en leren gebruiken, een onopvallende ontsnappingsbus regelen, een betrouwbare chauffeur vinden en met name elkaar leren te vertrouwen. Niet veel anders dan wanneer ze samen een legitiem bedrijfje zouden beginnen. Widows is in dat opzicht een stuk meer gestoeld op traditioneel Amerikaanse ondernemerschap dan bijvoorbeeld de recente Ghostbusters-remake, waarin dit gegeven (essentieel voor de klassiekerstatus van het origineel) maar matigjes werd uitgewerkt.
Steve McQueen lijkt een ongebruikelijke keuze voor een dergelijke genredeconstructie, maar de Britse regisseur weet zich prima van zijn taak te kwijten zonder zijn typische visuele stijl te hoeven verloochenen. Zo filmt hij voor de obligate openingsactiescène een traditionele 'getaway' volledig statisch vanuit het ontsnappingsbusje, wat ondanks (of misschien juist dankzij) de minimalistische aanpak voor een zeer enerverend stukje actie zorgt. Deze afwijkende methode werkt helaas minder goed wanneer een minutenlange autorit geheel van de buitenkant wordt getoond terwijl op de achterbank een gefrustreerde politicus uit zijn dak gaat tegen zijn assistente. McQueen verdient weliswaar lof dat hij hiermee van de platgetreden paden afwijkt, maar de effectiviteit schiet er helaas wel een beetje bij in. Dat zou acceptabel zijn als het een verwaarloosbare scène was geweest, maar het is er juist een waarin Colin Farrell zijn beste acteerwerk sinds jaren niet mag laten zien.
Want hoe goed McQueen zijn camera ook hanteert, hij is misschien nog wel beter met zijn acteurs. Het is aldus smullen van de ijzige focus van Viola Davis en de charmante onbeholpenheid van Elizabeth Debicki, maar het is de doorgaans zo beperkte Michelle Rodriguez die zich van haar beste kant mag laten zien. Haar ruige imago weet ze weliswaar niet van zich af te schudden, maar wordt juist mooi benut voor een fraai gevalletje anticasting. Als alleenstaande moeder die bijna bezwijkt onder de druk van haar verplichtingen krijgt Rodriguez' gebruikelijke stoere houding ineens iets breekbaars: een façade om zich groot te houden voor haar kinderen, omdat ze dondersgoed weet dat ze niet zo stoer is als haar houding doet vermoeden. In een even korte als ongemakkelijke ontmoeting met een eenzame weduwnaar zit dan ook meer emotie dan in al Rodriguez' rollen van de afgelopen tien jaar bij elkaar.
Hoewel de drie hoofdpersonages allemaal een volwaardige ontwikkeling krijgen, is het ietwat spijtig dat de film ze niet nog meer ruimte geeft. De smakelijke interactie van het drietal moet namelijk regelmatig wijken voor vuil gespeeld politiek spel in het hedendaagse Chicago, inclusief raciale spanningen. Best sterke materie, maar dit gaat wel ten koste van een verhaal dat juist kracht put uit zijn kleinschaligheid. Daarnaast zijn er net te veel plotpunten en losse eindjes, die waarschijnlijk te herleiden zijn naar de gelijknamige Britse televisieserie waarop de film is gebaseerd. Zo is er tegen het einde een onthulling die in een serie niet zo misstaan als cliffhanger van de voorlaatste aflevering om de zaken op scherp te zetten, maar maakt deze een nogal overbodige indruk in een film die qua plot en personages al vol genoeg zit. Had dat script nou maar net zo minimalistisch gemaakt als McQueens camerawerk.
