Het Oscarseizoen is weer in volle gang en een van de koplopers komt stiekem uit 2017. The Wife draaide namelijk samen met Oscarwinnaar Three Billboards Outside Ebbing, Missouri op het Toronto International Film Festival. De prominente rol voor Glenn Close in een intiem en gelaagd relatiedrama is een jaartje achtergehouden en dat lijkt een goed plan. Overal verschijnen lovende reacties op de acteerprestaties van Glenn Close, die een verbitterde vrouw van een prestigieuze schrijver speelt. Maar The Wife is meer dan een Oscarvehikel.
Het begint eigenaardig. Het Castleman-echtpaar ligt gespannen in bed, in afwachting van een belangrijk telefoontje. Joe wordt gefeliciteerd met het winnen van de Nobelprijs voor Literatuur en mevrouw Castleman moet zich voorbereiden op de broeiende storm van aandacht die op haar man af zal komen. Glenn Close speelt Joan bijzonder terughoudend. Ze ondersteunt haar man, die redelijk vergeetachtig is, populair doet bij alle persmomentjes en bijna verdrinkt in een stortregen van complimentjes. Joan blijft stilletjes, haar sfinxachtige blik duidt op complexe emoties die in de opening van de film moeilijk te herleiden zijn.
Buiten de perikelen rondom de Nobelprijs, lijkt de opening vrij gewoontjes. Maar achteraf gezien spreekt Joans gezicht boekdelen, en zijn haar emoties te diepgeworteld en complex om zomaar uit te spreken. Regisseur Björn Runge weet dit langzaam uit haar te trekken door te botsen met zijpersonages. Christian Slater brengt een voorzichtig stokende biograaf, en geeft ons voortdurend wat hints. Joe Castleman wuift hem weg als een soort persparasiet, maar je voelt langzamerhand iets voor de verbittering van Joan. Narcistische trekjes, affaires, familieproblemen, constant incasseren en ondanks al die stress; de voorbeeldige echtgenote.
De basis van het drama is redelijk simpel, het had zomaar een voorspelbaar en vlak televisiedrama kunnen worden, maar Björn Runge weet dit te voorkomen. Zo zijn er wat veranderingen aangebracht ten opzichte van het originele boekverhaal. Er is een neerslachtige zoon toegevoegd, die met zijn uitbarstingen tegen Joe het thema van bevestiging wat sterker maakt. Bovendien kreeg Joe in het boek van Meg Wolitzer geen Nobelprijs, maar krijgen we in de film wel de statige gebouwen, koningen en ceremonies, die de druk wat extra opvoeren. Ondanks zo'n grootse setting is de cinematografie wat veilig. Het mag dan passen bij de immer ingetogen Joan, maar soms focust Runge iets te veel op de onderliggende gevoelens en te weinig op nuance in de omgeving. Gelukkig weten Glenn Close en Jonathan Pryce prima gebruik te maken van die emotionele focus. Ze eisen met gemak de aandacht op wanneer zij echtelijk sparren. Dan is die vlakke belichting van hun hotelkamer even niet belangrijk.
Er is een hoop raadselachtige opbouw in The Wife en zodra het kernconflict eenmaal duidelijk wordt, krijgt de stille acteerprestatie van Glenn Close plots veel meer impact. Eveneens krijgt het veel luidere acteerwerk van Jonathan Pryce meer lading. Zijn Joe compenseert voor de stoïcijnse Joan en beide worstelen met langdurige huwelijksproblemen, geheimen, gevoelens van bevestiging en verlies. Elke glimlach, ijzingwekkende blik of stilte in de film verbergt een hardnekkige emotie, en zulke momentjes in de eerste helft, kunnen best opfleuren van een tweede kijk.
Langzaamaan ontsluiert alles in een mooi gelaagde en bittere conclusie die goed gebruik maakt van alle elementen. Flashbacks waarin de dochter van Glenn Close een jongere versie van Joan speelt, geven wat motivatie en context. Runge wisselt het mooi af met de bemoeizieke biograaf, de narcistische schrijver, een emotionele zoon en een onverzettelijke Joan om iets uit te beelden dat niet echt in één zin is samen te vatten. Wel met een blik. The Wife is op zijn best wanneer mensen niets zeggen, maar de ogen al het werk doen. Goed filmisch verteld, een prachtig toneel voor Glenn Close. Het is te hopen dat ze na al haar nominaties niet tegen een Oscar voor Lady Gaga aan hoeft te kijken.
