Amper drie jaar hield de fameuze en beruchte Studio 54 in New York het vol. Deze korte periode was genoeg om een onvergetelijke indruk achter te laten bij de uitgaansscene in de Amerikaanse miljoenenstad. Het was een kwestie van zien en gezien worden in het voormalige theater aan 254 West 54th Street. Naast vele geheimen zijn er ook flink wat schandalen verbonden aan de legendarische discotheek.
De roemruchte geschiedenis van de uitgaansgelegenheid wordt uit de doeken gedaan in de wervelende documentaire die simpelweg Studio 54 is gedoopt. Dit voert echter verder dan een onuitputtelijke lijst van beroemdheden die de club met een bezoek vereerden. Als ster telde je eind jaren zeventig simpelweg niet mee als je je gezicht niet in Studio 54 had laten zien. Beroemdheden als Andy Warhol, Michael Jackson, Mick Jagger, Truman Capote en Grace Jones waren er kind aan huis.
De bedoeling van de oprichters was om het onderscheid tussen publiek en performers te laten vervagen. Als bezoeker was je zelf onderdeel van de show. Aan de wieg van de club stonden twee studievrienden. Jurist Ian Schrager en restaurateur Steve Rubell besloten om het voormalige theater op te kopen en binnen een ongekend korte tijd om te toveren naar een uitgaansgelegenheid die zijn weerga niet kende. Hier kwam behoorlijk wat bluf bij kijken. Zo was de drankvergunning niet rond en overleefde de club met evenement- en cateringcontracten.
De reputatie van de club verspreidde zich razendsnel over de stad. Er werd volop drugs gebruikt in de zaak, publiekelijk gesekst en met name Rubell deinsde er niet voor terug om het vuurtje nog eens op te stoken. Niets was de in 1989 aan aids overleden Rubell te gek. Zijn beste vriend Schrager is de enige die het kan navertellen, maar heeft jarenlang zijn mond gehouden.
Dit komt met name door de veroordeling van fraude die Rubell en Schrager op hun dak kregen. Pas enkele jaren geleden verleende Barack Obama Schrager gratie. Filmmaker Matt Tyrnauer interviewde Schrager uitvoerig en sprak verder met vaste bezoekers en de mensen die nauw betrokken waren bij de totstandkoming van Studio 54. Aangezien Schrader niets meer te verliezen heeft en inmiddels een succesvolle nieuwe carrière heeft als hotellier, lijkt zijn relaas open, volledig en eerlijk.
In Studio 54 worden niet alleen maar mooie verhalen verteld. Het toelatingsbeleid van de discotheek was uiterst dubieus. Als je belangrijk was of geld had mocht je zonder problemen naar binnen. Verder was iedereen welkom, maar je moest wel binnen het plaatje passen. Een verkeerd shirt of de verkeerde uitstraling waren al voldoende om bij de deur geweigerd te worden. Er bleef het beeld van arbitraire praktijken aan kleven.
In een hedendaagse maatschappij die door toedoen van moderne media steeds meer op uiterlijk en de buitenkant lijkt te zijn gericht, had het Tyrnauer niet misstaan om meer stil te staan bij de oppervlakkigheden waarmee de dansclub omgeven was. Het linken van de toelatingseisen aan de huidige maatschappij is een gemiste kans. De betrokkenen laten zich maar mondjesmaat uit over wat ze hier nou zelf van vonden. Dat er een tegenbeweging op gang kwam in de New Yorkse clubscene wordt slechts zijdelings belicht.
Ook al bevat deze documentaire de nodige omissies, hij treft wel een raak beeld van het New York van de late jaren zeventig, waarin de (kleine) criminaliteit welig tierde aan de vooravond van de aidsepidemie. Toch is het schier onmogelijk om een betrouwbaar beeld te krijgen van hoe het er in Studio 54 daadwerkelijk aan toeging. Je moet er bij zijn geweest.
