Het duurt bijna twee uur voor de beroemde woorden "That's one small step for man, one giant leap for mankind" vallen in de verfilming van de eerste bemande missie naar een ander hemellichaam dan de aarde. Logisch, want de maanlanding is waar alles naartoe werkt. Volgend jaar juli is het een halve eeuw geleden dat de eerste mens voet op de maan zette. Sinds de vroege jaren zeventig hebben we geen interesse meer in de natuurlijke satelliet en zijn de ogen op buurplaneet Mars gericht.
Uiteindelijk hebben in totaal twaalf mannen de maan bewandeld. De maan wordt nu vooral onderwerp van reisjes voor steenrijke toeristen. De eerste tocht was een prestigekwestie, om de Russen af te troeven en de ambitie en kracht van de Verenigde Staten aan te tonen. Kennedy zei niet voor niets: "We choose to go to the Moon [...] not because it's easy, but because it's hard." Dat het moeilijk was tonen regisseur Damien Chazelle en acteur Ryan Gosling aan in een degelijke biopic die braaf de ijkpunten en wapenfeiten van de missie van de Apollo 11 afvinken.
Chazelle en zijn schrijver proberen in hun verfilming van de biografie van James R. Hansen vooral aan te tonen dat Neil Armstrong een man met hart en gevoel was. Een man ook die een trauma te verwerken had in de vorm van een vroeg gestorven kind. Dat het verlies en de welhaast obsessieve drang naar ambitie en iets bereiken ook hun tol eisten wordt wat minder trefzeker uitgewerkt. Armstrongs gezin moest behoorlijk veel laten en afzien door het te moeten stellen met een vader die maar met één oog naar zijn gezin omkeek.
Daarmee hinkt First Man wel op twee gedachten. Fans van ruimtevaart willen toch vooral weten hoe Armstrong en de zijnen het geflikt hebben. Op dit vlak stelt Chazelle niet teleur en de liefhebber wordt ruimschoots bediend. De regisseur toont ons krakende cockpits, provisorische reparaties, benarde situaties en brullende raketmotoren. Het is ongelooflijk dat ze het met de nu zwaar achterhaalde technieken van ruim vijftig jaar geleden gepresteerd hebben om überhaupt buiten de dampkring te geraken.
Tegelijkertijd is het persoonlijke drama waarmee deze prestatie omgeven is, vlak en afgezaagd. Vooral in de interactie tussen Ryan Gosling en zijn filmechtgenote Claire Foy had een stuk meer gezeten. Op de avond voor de missie moet de astronaut er haast met zijn oren bij worden gesleept om zijn twee zoons te vertellen dat papa van ze houdt. Janet Armstrong moet behoorlijk afzien en zichzelf wegcijferen terwijl haar man zich heeft vastgebeten in de missie.
In visueel opzicht en het treffen van de tijdsgeest gooit de regisseur van Whiplash en La La Land hoge ogen. Toch ontbreken de nodige kanttekeningen, zowel wat betreft het persoonlijke leven van Armstrong als de kritiek die de peperdure ruimtevaart kreeg te verduren in tijden waarin geld op andere plekken net zo hard nodig was. Ook zal het tempo voor sommige kijkers te laag liggen, wat de kracht van het drama niet ten goede komt.
Het moment waarop de mannen voet zetten op de maan is al even wonderbaarlijk als het moment waarop Emma Stone en Ryan Gosling in het observatorium in La La Land een dansje inzetten dat alle wetten van de zwaartekracht tart. Chazelle is een meester in het visualiseren van dromen en het onmogelijke. Nu moet hij zich nog wat meer scholen in het vertellen van het drama achter het wonder.
