Vraag de ouders van een willekeurige brugklasser wat hun kind zoal bezighoudt, en de kans is groot dat het antwoord de woorden 'mobiele telefoon', 'YouTube' of 'Instagram' bevatten. Niet zo verrassend voor een generatie die opgegroeid is met het internet, en eerder een poster van een populaire vlogger of influencer boven zijn bed hangt dan van een acteur of popster. Voor sommige ouderen een onuitputtelijke bron van ergernis, maar het fenomeen op zich is niet nieuw: elke generatie jongeren heeft immers wel een typerende trend of ontwikkeling waar hun voorgangers geen snars van begrijpen. En zoals ook eerder het geval is geweest, zijn er altijd wel zakenmannen te vinden die uit deze nieuwe trends een slaatje proberen te slaan.
Elvy's Wereld: So Ibiza! is bij uitstek een voorbeeld van een bioscoopfilm die volledig is afgestemd op generatie Z - jongeren die ergens rond of voorbij het millennium het levenslicht zagen. Het centrale personage in deze bewerking van Jill Schornhofers populaire jeugdboeken is de creatieve tiener Elvy. Zij droomt van een carrière als beroemd modeontwerpster en zit op school regelmatig met haar neus in een schetsboek. Na het uploaden van een filmpje op YouTube krijgt ze een uitnodiging om af te reizen naar Ibiza om mee te strijden voor de Future Fashion Award. Dat moet echter wel stiekem gebeuren, want met een onvoldoende op haar rapport sturen Elvy's moeders haar liever naar een zomerkamp voor wiskundebijles.
Eenmaal aangekomen op het eiland zelf vindt Elvy onderdak bij haar oudere zus Joy. Zij wordt vertolkt door Schirnhofer zelf, die dit personage hoofdzakelijk geschreven lijkt te hebben als een persoonlijke fantasie van het perfecte glamourleventje van een socialmedia-ster. Voor enige verdieping in de Spaanse cultuur hoef je niet te kijken, want Joys loodzware dagplanning bestaat onder meer uit het volgen van yogalessen, op het strand liggen, lurken aan cocktails en gezonde smoothies, en rondhangen in de lokale bars en hotspots van Ibiza - waar iedereen voor het gemak ook maar even de Nederlandse taal spreekt.
Het is typerend voor de op zijn zachtst gezegd ambivalente houding die de makers van de film aan blijven houden met dergelijke oppervlakkige en tamelijk narcistische trekjes. Aan de ene kant komt Sylvie Meis bijvoorbeeld opdagen om de spot met zichzelf te drijven als materialistisch luxepaardje Lola Kingston - continu met een telefoon op zichzelf gericht om ieder moment van de dag met de wereld te kunnen delen - maar tegelijkertijd wordt hetzelfde gedrag veelvuldig door de jongere meiden gekopieerd, en laten de makers geen kans onbenut om de jetset-levensstijl van Ibiza nog verder te verheerlijken.
Je zou verwachten dat de gemiddelde scholier in zo'n feestparadijs zonder ouderlijke supervisie kans ziet om eindelijk eens volledig los te mogen gaan, maar in dat opzicht houden de tieners in deze film het echter wel heel erg braaf. In plaats van zich te buiten te gaan in de vele clubs en zuiptenten die het eiland rijk is, houden Elvy en haar vriendinnen zich liever bezig met het tekenen van kleurrijke jurkjes voor de wedstrijd. En wanneer ze dan toch een aantrekkelijke jonge dj tegen het lijf loopt, blijft de romantiek beperkt tot een klein kusje voor succes vlak voor de grote finale van de wedstrijd.
Het doet vermoeden dat de leeftijd van de daadwerkelijke doelgroep een stuk jonger ligt dan de leeftijd van de personages in de film - en dat terwijl sommige castleden er al behoorlijk volwassen uitzien om nog voor middelbare scholier door te kunnen gaan. Het helpt ook niet echt mee dat veel acteurs meer gecast zijn op de bekendheid onder deze doelgroep dan hun eigenlijke acteerkwaliteiten, wat de geloofwaardigheid van deze 'doorsnee tieners' niet ten goede komt. Hetzelfde geldt voor de sympathie die voor deze film valt op te brengen. Alles voelt te gelikt, te gemaakt en te overduidelijk bedacht door een commercieel team om een publiek van jonge meiden aan te spreken en hen producten aan te smeren, tot aan het punt waar de scheidslijn tussen sluikreclame en echte reclame niet eens meer te onderscheiden is.
Natuurlijk is het makkelijk om een kinderfilm af te kraken wanneer je niet tot de doelgroep behoort. Voor de gemiddelde filmcriticus zal er niet veel lol te beleven zijn in het kijken naar vloggende tieners, of naar tieners die op hun beurt weer naar vloggers kijken - maar dat wordt dan ook niet van hen verwacht. Wel wordt verwacht dat ze in staat zijn om een film inhoudelijk op waarde te schatten. In dat opzicht heeft Elvy's Wereld: So Ibiza! weinig meer om het lijf dan een flinterdun en clichématig verhaal over het overwinnen van onzekerheden (ook wanneer je aan de lopende band door je omgeving wordt overladen met complimenten) en het najagen van je dromen. Dromen die in Elvy's wereld louter gebaseerd zijn op likes, uiterlijk vertoon en product placement.
