Soms is niets lekkerder dan een flink potje janken. Niet alleen lucht het op, maar het ontstrest ook nog eens flink. Een naamloze advocaat in het Griekse drama Pity heeft er dan ook alle reden toe. Door een ongeval ligt zijn vrouw al tijden in coma. Zijn pianospelende puberzoon moet het zonder zijn moeder stellen. Ondertussen gaan het leven en zijn praktijk gewoon door.
De jurist heeft gemerkt dat hij door de tragische omstandigheden kan rekenen op de steun en vooral het medelijden van zijn omgeving. De buurvrouw staat geregeld voor de deur met een sinaasappelcake, de kleermaker vraagt bij elk bezoek hoe het nu gaat. De secretaresse van de advocaat heeft het over de telefoon over haar baas die zich opsluit in zijn werkkamer en niemand wil zien of spreken. De advocaat hoort het gesprek door de deur en voelt het medeleven.
Nog belangrijker dan het verdriet dat de man voelt, is het medelijden dat hij ontvangt. Mensen tonen een grote interesse in hem, zijn eveneens naamloze zieke vrouw en zijn geestelijk welzijn. De aandacht werkt verslavend. We moeten dan ook tot de conclusie komen dat de advocaat niet meer zonder kan. Alleen als hij zich miserabel voelt en medelijden krijgt, is de man gelukkig. Hij doet er dan ook alles aan om dit gevoel vast te houden, zelfs als zijn situatie dreigt te wijzigen.
Sinds enkele jaren is er sprake van een nieuwe verfrissende golf in de Griekse cinema, die heeft geresulteerd in spraakmakende en eigenzinnige films van eigenzinnige filmauteurs. Titels als Dogtooth en Attenbergh toonden een Griekenland met nieuwe (familie)waarden en een expressieve vorm van humor, al dan niet ingegeven door de forse economische crisis die keihard toesloeg in Griekenland. Ook de maker van Pity hoort thuis in het rijtje vernieuwende filmmakers.
Babdis Makridis toont een merkwaardig soort cynisme in zijn tweede film. Het is de hang naar en dwepen met ellende die de advocaat drijft. Een bizarre vorm van masochisme die steeds verder voert, vooral als er licht aan het einde van de tunnel lijkt te komen. Dat is nou juist wat hem verblindt. Makridis is subtiel en haast saai in beeldvoering en de gebeurtenissen die de advocaat overkomen. Het is een wat vlakke, onuitgesproken man met een sterk sociaal vangnet dat hem precies de troost geeft waar hij zo verknocht aan raakt.
Anders dan je zou vermoeden is Pity geen tragikomedie. Er valt helemaal niets te lachen en anders zorgt de hoofdpersoon er wel voor dat hem het lachen snel vergaat zodat hij op de rand van zijn bed weer een flink partijtje kan janken. Met behulp van tekstschermen die de hoofdstukken markeren toont Makridis ons hoe de advocaat werkelijk over de zaken denkt. De eerste is al gelijk raak. Het is kennelijk onmogelijk om het gezicht dat iemand trekt als hij of zij medelijden toont te imiteren. De advocaat wil alleen echte oprechte compassie voelen.
Omdat Pity prettig voortkabbelt sta je er niet van te kijken dat het geleidelijk van kwaad tot erger gaat. Het opvallende slot valt hierdoor nauwelijks uit de toon.
