Waar ligt nu eigenlijk de kracht van een B-film? Is het nu die charme van een gek concept doodserieus nemen en een beetje te falen dit echt te verkopen? Of is het een film die weet wat het is en gewoon gaat voor die immer populaire term 'popcornvermaak'? De trailer voor The Meg lijkt meer te gaan voor de luchtige variant. Als Statham naast The Rock autoacrobaat mag spelen, waarom laten we hem dan niet meteen knokken tegen gigahaaien? Helaas houdt Turteltaub het toch serieus. Heel serieus.
Ik houd wel van Jason Statham. De beste man heeft de capaciteit om de meest ondoordachte oneliners en slechte scripts met zoveel overtuiging te brengen voor de camera, dat je direct het geloofwaardigheidsknopje in je hersenen uitzet. Gelukkig heeft de film een redelijk pretparkachtige opzet: een supergeavanceerde onderwaterbasis, Thunderbird-achtige reddingsonderzeeërs, een wonderlijke verborgen waterwereld en een stevige portie 3D. Het moment dat de titulaire haai de bijpersonages verrast met zijn eerste optreden en Statham met een gortdroge toon zegt 'It's Megalodon', zit je er helemaal klaar voor.
Toch heeft iemand de verleiding niet kunnen weerstaan om Statham's acteerkunsten eens in te zetten op drama, romantiek en een filmtoon die plots heel nuchter wordt. Mogelijk heeft dit te maken met het gelijknamige boek van Steve Alton, hoe dan ook is het een frustrerende zaak. Weg zijn de 3D-shots uit de opening, weg zijn de oneliners en weg zijn Statham's stevige wenkbrauwen. Er wordt plaats gemaakt voor een romantisch subplot, met rampzalige gevolgen. Bingbing Li heeft hier mogelijk nog minder persoonlijkheid, diepgang en charisma dan een glimlachende Jason Statham. Om de twee te zien dansen in een ongemakkelijk paringsritueel zorgt er dan ook voor dat het tempo helemaal inzakt. Opvallend genoeg heeft het jonge meisje Sophia Cai wel charisma, ze speelt zelfs leuk tegenover de norse Statham met haar speelse doch volwassen opmerkingen. Helaas realiseert Turteltaub zich niet hoe effectief zij is en wordt ze nauwelijks ingezet.
Doordat men focust op de verkeerde elementen, voel je je aandacht wegebben terwijl de film voortkabbelt. Bijna geen enkel gniffelmoment of humoristisch bedoelde grap komt aan, doordat Turteltaub gewoonweg slechte timing heeft met zijn serieuze sfeer. Statham en zijn droogklootperikelen werken ook vooral als zijn omgeving wel een beetje dynamisch is. Gaat echter iedereen zwijmelen over de ernst van een situatie, maakt hij de stof enkel nog droger.
Wat nog wel het vreemdst is, is de onvermijdelijke strandscène waar honderden toeristen solliciteren naar een bloederige verdrinkingsdood. Deze wordt aangedikt in de trailers, maar voelt in de film als een scène die er niet echt thuishoort. Alsof Turteltaub zich al die tijd heeft ingehouden met plezier, gore en belachelijke actie. Uit het niets komen daar opeens spartelende hondjes, giechelende bruidsmeisjes en hangt Statham aan een superhaai zoals Tom Cruise zich vastklampt aan een vrachtvliegtuig.
Dat laatste moment is zo'n vreemde gewaarwording na anderhalf uur drama, romantische stoelendansen, muziekloze 'spannende' scènes en Chinees filmtoerisme. Het is zonde, want ook al klinkt The Meg zo als een draak van een film, zat er flink wat potentie in de eerste akte. Jammer genoeg heeft Jon Turteltaub vreemde ideeën over wat hij het beste kan behouden in de knipkamer, en wat hij beter kan weggooien. Het zorgt ervoor dat je naarmate het einde nadert alle interesse in de wereld, personages en actie kwijtraakt en je de zaal verlaat met een teleurgesteld gevoel. Wel sluit The Meg af met een woordgrap die zo pijnlijk ongrappig is, dat het eigenlijk weer goed wordt. Misschien is het toch nog een B-film.
