De 'spionnenromkom' is een vreemd genre dat steeds maar weer opduikt. Soms werkt het dankzij vernuftige satire, indrukwekkende actie of een bijzondere mix van geweld en romantiek. Toch blijkt het maar weer een moeilijke balans, want ook al heeft The Spy Who Dumped Me van alles een beetje, het is nergens echt een uitblinker in.
Alhoewel het verhaal begint met het 'help mijn ex is een spion'-concept, blijkt ons filmkoppeltje uiteindelijk een stel vriendinnen. Audrey is een kassière die vrij weinig doet met haar leven en Morgan haar excentrieke vriendin die probeert zoveel mogelijk uit het leven te halen. Het tweetal raakt dankzij de geheimzinnige ex van Audrey verzeild in een omslachtig complot tussen de CIA, MI6 en een terroristengroep. Hierdoor worden de vriendinnen gedwongen op een soort wereldreis te gaan als amateurspionnen.
Meer dan eens steelt Kate McKinnon hierin de show met haar SNL-achtige humor en overdreven typetjes. Terwijl Mila Kunis het redelijk gematigd speelt en het vooral moet hebben van het romantische subplot, trekt McKinnon met haar indringende blikken en vreemde lichaamstaal vaak alle aandacht in een scène. Dit werkt nog wel het beste in de dramatische en/of actiescènes, zodat McKinnon de toon van de film compleet kan laten omslaan. Helaas komen niet alle grappen aan en zijn ze soms te vergezocht of gewoon net niet grappig genoeg.
Opvallend genoeg steken de actiescènes nog best goed in elkaar. Het geweld is vrij bruut, met prima choreografie en af en toe een indrukwekkende vliegende camera. Maar het grootste pluspunt is nog wel dat de meeste vechters bijpersonages zijn, en daardoor ook mogen sneuvelen. Er wordt veel minder ingehouden met het verwonden van personages, waardoor deze mooi geschoten actiescènes net even wat spannender en rauwer overkomen. Toch maakt men net niet genoeg gebruik van dat zestien-jaar-en-ouder-stickertje. Af en toe bungelen er geslachtsdelen voor de camera, wordt er iemand gespietst of worden er interessante en morbide gadgets gemaakt. Er had echter zoveel meer uitgehaald kunnen worden, en meer gespeeld kunnen worden met die genrebotsing tussen romantiek en bruut geweld.
The Spy Who Dumped Me is op zijn best wanneer er sterke actie wordt gecombineerd met luchtige humor. Denk aan een auto-achtervolging waarbij de Amerikaanse meiden nog nooit een schakelbak hebben gezien of netjes richting aangeven terwijl we achtervolgd worden door motorrijders met uzi's. Wanneer het panische stel in een vreemde mix van geweld en humor dan zo'n motorrijder bruut laten sterven, heb je eindelijk die volwassen toon te pakken die ergens hangt tussen lachen en gruwelen.
Jammer genoeg kan regisseuse Susanna Fogel dat toontje niet altijd vasthouden. Tevens voelt The Spy Who Dumped Me als een redelijk lange film, terwijl dat eigenlijk wel meevalt. Het komt door een overschot aan grappen die net niet werken en verhaallijnen die te lang meanderen. Uiteindelijk kan deze spionnenromkom redelijk vermakelijk zijn, dankzij die actiescènes en een aantal verrassende humormomenten die werken. Wel is het een inconsistent filmavontuur dat net niet uniek, slim of hilarisch genoeg is om boven de concurrentie uit te stijgen.
