Het is inmiddels alweer meer dan een jaar geleden dat The Mummy uitkwam en keihard onderuitging, waarna het ambitieuze plan een hele franchise op te trekken uit klassieke filmmonsters geheel van de baan lijkt. Het was de zoveelste keer dit decennium dat een klassiek filmmonster geen bioscoopsucces had, wat het idee leek te bevestigen dat deze commercieel niet levensvatbaar zijn. Maar misschien zijn ze dat wel degelijk, alleen niet voor een volwassen publiek. De geanimeerde Hotel Transsylvanië-films weten namelijk flink te scoren met Dracula, het Frankenstein-monster de weerwolf, de mummie, de onzichtbare man en tal van andere monsters, juist doordat ze mikken op de allerjongsten. Misschien is het dus tijd dat Hollywood deze klassieke monsters eindelijk afstaat aan de jonge generatie, als een volwassen geworden Andy die zijn speelgoed aan een kind geeft dat er dagelijks mee zal spelen in plaats van het op zolder te laten verstoffen.
De vergelijking met de Toy Story-reeks houdt daar overigens op. Waar Pixar of Dreamworks vaak nog pogen met hun films zowel jonge kijkers als hun ouders bekoren, zijn de Hotel Transsylvanië-films overduidelijk gemaakt voor kinderen. Daar is in principe niets mis mee, maar het gebeurt helaas wel door nogal laaghangend fruit te plukken. Verhaaltechnisch wordt doorgaans maar weinig lef getoond en de niet-visuele humor is doorgaans tamelijk flauw. Verwacht dus niet dat dit derde deel zich ook maar enigszins kan meten met de emotioneel geladen derde delen van Toy Story of Madagascar, die zorgvuldig een afsluiting boden voor het verhaal dat de eerdere delen hadden opgezet.
Van afsluiting is sowieso geen sprake. Hotel Transsylvanië 3 presenteert zich meer als een tussendoortje in de serie. Zoals wel vaker voorkomt bij al langer lopende reeksen, zijn de personages bij aanvang van dit derde deel wel zo'n beetje uitontwikkeld. Eigenlijk waren ze dat al tegen het einde van de eerste film, dus moesten in deel twee wat ontwikkelingen worden teruggedraaid om een herhalingsoefening te kunnen opvoeren. De derde film doet dat gelukkig niet, maar heeft daarmee ook niet bijster veel te doen voor zijn personages. Daarvan lijken de makers zich dusdanig bewust dat het hele monstergezelschap op vakantie wordt gestuurd. En dan niet een actieve vakantie, maar een lekker luie cruise. In dat ontspannende aspect zit de aantrekkingskracht van de film: sympathieke figuren op een interessant vormgegeven cruiseschip dat af en toe op een kleurrijke plek aanmeert voor een aardige scène met wat visuele vondsten. Goed genoeg.
Wat daar enigszins afbreuk aandoet, is hoe Dracula wordt opgezadeld met een 'love interest'. Waar de hoteleigenaar in de vorige delen nog volkomen prima in zijn vel zat als weduwnaar met een dochter, zijn we inmiddels blijkbaar aanbeland op het punt waar de reeks enkel nog kan ontwikkelen door hem aan een nieuwe vrouw te helpen. Ietwat goedkoop. Gelukkig is dit plotlijntje gekoppeld aan een lekker irritante schurk (ook al is die nooit zo interessant als in de openingsscène), waardoor je de film bijna zijn mierzoete einde zou vergeven. Daarnaast biedt het visuele aspect uiteraard weer een hoop moois en als dat niet genoeg is, kan er altijd nog een drankspelletje worden gespeeld met het absurd vaak genoemde monsterjargonwoord 'zing'. Al is het voor de veiligheid van de beoogde doelgroep waarschijnlijk beter als de ouders dat pas doen als de film thuis te bekijken is.
