Vraag honderd Nederlanders welke Franse film in eigen land het succesvolst was en waarschijnlijk zal hooguit een handvol het juiste antwoord geven. Nee, het was niet Les Visiteurs, Intouchables of een van de Asterix & Obelix-films (al kwamen die allemaal goed in de buurt), maar de komedie Bienvenue Chez les Ch'tis. Deze film deed het hier lang niet slecht, maar de nog geen honderdduizend Nederlandse bezoekers staan in schril contrast met de twintig miljoen Fransen (bijna een derde van de bevolking) die er in 2008 voor naar de bioscoop gingen. Gezien dit enorme succes is niet bepaald vreemd dat schrijver-regisseur-acteur Dany Boon tien jaar later op herhaling gaat in zijn noordelijke thuisregio.
Gelukkig doet hij dat niet in de gebruikelijke zin: La Ch'tite Famille is geen vervolg, maar simpelweg een nieuwe film die uit hetzelfde vaatje tapt. De associatie die de titel oproept, moeten we maar beschouwen als een slimme marketingtruc; vergelijkbaar met hoe Alles is Familie als een soort opvolger van Alles is Liefde in de markt werd gezet. Maar dat er verhaaltechnisch geen connectie is, betekent niet dat deze film is gevrijwaard van vergelijkingen met zijn 'voorganger'. La Ch'tite Famille is immers een typisch product van zijn maker. Als we dat naast zijn vorige ch'ti-film leggen, valt op dat Bienvenue Chez les Ch'tis fungeerde als Boons liefdesverklaring aan zijn thuisregio, maar dat zijn nieuwste daar wel erg vaak de draak mee steekt.
Bienvenue Chez les Ch'tis bevat een segment waarin de Zuid-Franse hoofdpersoon, na enige maanden in het noordelijke Frankrijk te hebben gewoond en gewerkt, bezoek krijgt van zijn echtgenote. Haar komst is bedoeld om hem een hart onder de riem te steken vanwege alle door hem beschreven ellende die hij zou ervaren in 'het primitieve noorden'. Om haar er niet mee te confronteren dat hij hierover schromelijk heeft overdreven, voeren hij en zijn collega's een soort toneelstukje op waarin haar vertekende beeld van de regio volledig wordt bevestigd. Werkelijk alle vooroordelen worden uit de kast getrokken en stevig uitvergroot, terwijl de hoofdpersoon en de kijker al lang weten dat het noordelijke Frankrijk juist een bijzonder prettige leefomgeving is. In La Ch'tite Famille wordt dat toneelstukje nog eens opgevoerd, maar nu niet gespeeld.
De Noord-Franse familie uit de titel wordt namelijk neergezet als een stel luie stumperds die nauwelijks het holbewonersbestaan zijn ontgroeid: wonend in een bouwvallige caravan op een autokerkhof en groenten verbouwend in een met benzine doordrenkte grond. Dus wanneer er op een dag groenten op tafel staan die niet afkomstig zijn uit de tuin maar uit de supermarkt, zijn deze niet aan de stamoudste besteed omdat de smaak hem niet bevalt. Pas wanneer hij er wat benzine overheen sprenkelt, is hij tevreden. Het is allemaal lollig bedoeld en treft soms best doel, maar dergelijke humor gaat wel steeds ten koste van de menselijkheid van de personages.
Zoon Valentin is dit armoedige bestaan ontvlucht en heeft carrière gemaakt als een succesvol binnenhuisarchitect in Parijs, wiens werk zodanig hip is dat het de praktische toepassing volledig ontgroeid is. Zijn Ch'ti-accent heeft hij afgeleerd en zijn afkomst wordt verzwegen om zijn mediagenieke reputatie intact te houden. En dan komt op een dag ineens zijn familie zijn zorgvuldig geconstrueerde leven overhoophalen. Maar wie meent dat het verhaal daar begint, komt bedrogen uit. Het blijkt een valse start, wanneer iets later Valentin door een ongeluk in coma belandt en wakker wordt met geheugenverlies. De veertiger waant zich weer een tiener uit de noordelijke regionen en heeft geen enkele kennis van zijn huidige leven of de ontwikkeling die hij de afgelopen jaren heeft doorgemaakt. Wie nu denkt: "Hé, dat klinkt bekend," heeft waarschijnlijk de Franse film La Vie d'une Autre gezien.
Maar waar die film nogal onderuitging door een eenenveertigjarige vrouw op te voeren die zich weer zesentwintig voelde maar zich gedroeg als een klein kind, werpt Boon zijn personage terug naar de leeftijd van zeventien, wat voor de humoristische taferelen een stuk beter werkt. Aldus zien we de voorheen zo beheerste Valentin nu brabbelen in onverstaanbaar Ch'ti, hem smoorverliefd smachten naar de vrouw met wie hij in zijn tienertijd scharrelde (ook al is zij nu getrouwd met zijn broer) en ontroostbaar janken wanneer hij verneemt dat hij niet langer zijn geliefde brommer heeft. De jeugdige Valentin zit echter niet alleen gevangen in een volwassen lichaam, maar ook in een huis dat hij niet kent met een vrouw voor wie hij geen gevoelens heeft, met wie hij een bedrijf runt waarvoor hij alle kennis ontbeert.
Het lijkt daarmee aan zijn bezoekende familie om hem terug te krijgen naar zijn oude zelf, maar gek genoeg keert die al snel huiswaarts. Gelukkig is Valentins vriendin uit beter hout gesneden. Deze wordt aanvankelijk neergezet als een typische rijkeluisdochter van wie je verwacht dat ze wordt onthuld als een oppervlakkig kreng dat gelijk de benen neemt wanneer het moeilijk wordt, maar aangenaam genoeg blijkt het een doortastende dame die zelfs bereid is Ch'ti te leren om maar met Valentin te kunnen communiceren. Bijzonder verfrissend allemaal, maar was dit niet een film over familieverzoening? Boon stuurt daar in zijn slotstuk wel op aan, maar dan blijkt dat de familiedynamiek niet bepaald sterk is opgezet en humor de emotie toch vaak in de weg zit. Een emotioneel moment tussen Valentin en zijn vader wordt bijvoorbeeld ondermijnd door pa gedurende de eerste helft als een volslagen idioot neer te zetten.
