Nadat de vier agenten die excessief geweld tegenover Rodney King hadden gebruikt op 29 april 1992 werden vrijgesproken ontstonden er enorme rellen door heel Los Angeles. Kings focust op deze rellen en de weken voorafgaand aan het moment waarop het helemaal uit de hand loopt in L.A. Regisseuse Deniz Gamze Ergüven vertelt dit verhaal vanuit het perspectief van een moeder en haar acht adoptiekinderen. Kings blijft overal trouw aan de gebeurtenissen van toen, maar slaat ook regelmatig de plank mis.
De opening van de film is erg sterk. De Afro-Amerikaanse Latasha Harlins stopt in een Koreaanse supermarkt een fles sinaasappelsap in haar achterzak, maar wanneer ze wil betalen loopt het helemaal uit de hand. In deze scène zijn gelijk de raciale spanningen van toen erg goed voelbaar. Ook deze botsing in de Koreaanse winkel is geheel waarheidsgetrouw. De dood van Latasha Harlins, ze werd doodgeschoten door de Koreaanse caissière, was naast het geweld tegen Rodney King één van de andere aanleidingen tot de uiteindelijke rellen in L.A.
Om niet geheel in een reconstructie van toen te vervallen, richt Kings zich op Millie, haar adoptiekinderen en haar blanke buurman. Millie is een vrouw die steeds druk in de weer is met taarten verkopen en met heel veel liefde voor al haar geadopteerde kinderen zorgt. De oudste van deze kinderen, Jesse, is een enorme goedzak in een verder slechte omgeving. Wanneer Millie de 'slechte' William in huis neemt botst dit nogal met Jesse. William gaat spullen stelen terwijl Jesse op een eerlijke manier geld probeert te verdienen met auto's wassen. Er zit weinig nuance in goed en kwaad in de personages dus. Als William en Jesse ook nog hetzelfde meisje leuk vinden gaat het natuurlijk helemaal mis tussen de twee.
Dan is er nog de chagrijnige blanke van de buurt, Obie. Deze enorme zeikerd blijkt uiteindelijk een enorm goed hart te hebben. En juist dit blanke personage moet uiteindelijk de verder sterke en onafhankelijke Millie helpen. Zo wordt de enige blanke man uit de buurt alsnog de held. Erg wrang dat in een film over de onafhankelijkheid van een alleenstaande, donkere vrouw uiteindelijk een sterke blanke man de oplossing moet bieden. Op het moment dat Millie erachter komt dat ze Obie leuk vindt, volgt een droomsequentie, die qua toon en stijl totaal niet bij de rest van de film past. In het donker klimt de naakte Obie op Millie en ook hier komt Obie als seksuele blanke redder naar voren. Deze droom voegt helemaal niks toe aan het verhaal en is een van de meest wanstaltige en absurde scènes van het jaar.
Zo slaat Kings regelmatig de plank mis. Middenin de chaos van de keiharde rellen zijn er ineens bijna slapstickachtige komediemomenten die volledig uit de toon vallen. Het sterkste gedeelte is het familiedrama. Ergüven blonk met haar debuutfilm Mustang (2015) daar ook al in uit. In Kings lijkt Ergüven echter geen goede keuze te kunnen maken in stijl en toon. Ze maakt het familiedrama ondergeschikt aan de waarheidsgetrouwe vertelling van de gebeurtenissen en verliest zich in het tonen van archiefbeelden. Zo wint de historische reconstructie het uiteindelijk toch van het familiedrama. Wel toont Ergüven zich zeer vaardig in het filmen van de rellen. Hier zit een aantal zeer spannende en zelfs bloedstollende momenten tussen, maar ook deze worden weer onderbroken door misplaatste scènes. Zo verliest de chaos van de rellen het van de chaos van de regisseuse.
