Als één oceaandier een hoog aaibaarheidsgehalte heeft, dan is het wel de dolfijn. In de schokkende documentaire Black Fish kwam al naar voren dat de zeezoogdieren hun vrolijke uitstraling met name te danken hebben aan de stand en vorm van hun bek. Toch zijn het geduchte roofdieren met een hoge mate van intelligentie en communicatieve vermogens.
Disney brengt sinds een aantal jaren onder het label Disneynature natuurdocumentaires uit die zich met name op een jonge doelgroep richten. Vaak doet de aanpak wat gekunsteld aan. Het is kennelijk niet meer voldoende om magistraal mooie beelden op het bioscoopdoek te toveren. Er moet namelijk een verhaal verteld worden. Manipulatie is dan ook vaak het gevolg, getuige het geënsceneerde Chimpanzee.
Voor de dolfijnendocu Blue is het gelukkig over een geheel andere boeg gegooid. Het team onder leiding van de Britse natuurfilmer Keith Scholey kwam, zo blijkt tijdens de making-of in de aftiteling, bijna eng dichtbij de dieren die gefilmd werden in hun natuurlijke omgeving. Helemaal spontaan is het overigens niet. Wat aandoet als een samenhangend document rondom dolfijnenjong Blue is in werkelijkheid op verschillende plekken op de aarde gefilmd.
Zo trok Scholey onder meer naar de Bahama's, Hawaï, Zuid-Afrika en Egypte om zijn beelden te schieten, maar de maker doet het voorkomen alsof alles zich in de leefomgeving van het dolfijnenjong bevond. Blue is een groentje dat nog moet ontdekken wat het betekent om dolfijn te zijn. Het je eigen maken van de sonartechniek om visjes op te sporen. Dan moet je ze alleen nog wel zien te vangen. En moeder dolfijn die demonstreert hoe ze in de lagune met haar staart een cirkel van opstuivend zand veroorzaakt en zo haar prooi insluit.
De narratieve structuur die Scholey hanteert en die in de Nederlandse versie is voorzien van het stemgeluid van The Voice-winnaar Jim van der Zee, is allesbehalve ordelijk. We zien korte episodes in het leven van Blue, maar die worden steeds onderbroken door beelden van bultruggen, een kleurrijke bidsprinkhaankreeft en een magisch van kleur verschietende katvis. Je leert nog het meest over het ernstig bedreigde koraalrif en het geheel unieke ecosysteem dat zich hier gevestigd heeft.
De vele uitstapjes naar andere diersoorten lijken een trucje om de jonge kijkers zo veel mogelijk afwisseling voor te schotelen, uit angst om hun aandacht te verliezen. Een duidelijke lijn valt er in Blue dus niet echt te ontdekken. Dit doet echter weinig af aan de weergaloze schoonheid van de beelden die Scholey wist te realiseren. Het voelt haast alsof je naast de imposante dieren zwemt.
Het educatieve gehalte van deze oceaandocumentaire is aardig, maar biedt tevens weinig nieuwe inzichten voor echte dolfijnenfans. De oproep aan het einde om vooral de natuur te beschermen is natuurlijk geheel terecht maar doet wat schools en moralistisch aan. In andere landen is dit dolfijnenportret bekend als [i]Dolphins[i] en heet de hoofdrolspeler Echo.
