Dansclubjes, snobs die ruziën met de arbeidersklasse en een kleine groep bejaarde Londenaars die hun jeugdigheid herontdekken. Finding Your Feet lijkt het perfecte zondagsuitje voor een Brits publiek op zoek naar een feelgoodfilm. Met Imelda Staunton, Celia Imrie en Timothy Spall in de hoofdrollen zijn alle ingrediënten daarvoor in huis, maar men speelt het iets te veilig.
Wanneer 'Lady' Sandra door haar deftige man wordt ingeruild voor een nieuwer model, moet ze intrekken bij haar ietwat armoedige zus. Tussen het 'gewone volk'. In eerste instantie zorgt het voor een hoop gezeur en aanstellerij, maar eenmaal uit de ontkenningsfase omarmt Sandra haar nieuwe omgeving en de bijkomende vrijheid. Ze gaat op zoek naar betekenis in haar leven, herontdekt hobby's uit haar jeugd en vindt nieuwe liefde in haar behoorlijk verlate puberteit.
Het is een charmant avontuur, voornamelijk dankzij het charisma van Celia Imrie en Timothy Spall, die in zowel humor als drama wat diepgang met zich meebrengen. Bif is met haar bohemiaanse trekjes een uitstekende tegenpool voor de vastgeroeste Sandra en Charlie worstelt net als Sandra met het beëindigen van een lange relatie. Beiden stellen de norse dame in staat om zichzelf opnieuw uit te vinden, of dat nu komt door een flashmobs in hartje Londen of een rebelse joyride.
Alhoewel de sterrencast dit uiterst Britse uitstapje goed verkoopt, gaat het verhaal te veel het standaard riedeltje van menig romkom af. Het duurt niet lang voordat je precies kunt uitstippelen waar alles heen gaat dankzij de enorme waslijst aan filmclichés. Dramatische verhaalwendingen, getwijfel tussen geliefdes, en de 'ware' die het land verlaat, waar de protagonist dan wanhopig achteraan huppelt op het laatste moment.
Dat hoeft niet erg te zijn, maar de haastige opbouw doet afbreuk aan de emotionele impact. Personages worden wat rommelig geïntroduceerd, humormomentjes zijn kort door de bocht en drama wordt iets te snel weggewuifd. Het zorgt ervoor dat momenten die goed werken in de trailers, zoals een oudere heer die plots vertrekt naar het hiernamaals, in de film zelf een beetje overbodige extraatjes zijn.
Men heeft hiermee wel de juiste sfeer te pakken, waarbij het groepje oudere Londenaars nog de levenslust (en passie) hebben van jonge tieners, maar ook moeten omgaan met de harde realiteit van het ouder worden. Toch merk je ook dat men het veel te veilig speelt met het verhaal, en die toon zoveel mogelijk rechtgetrokken wordt om de feelgoodsfeer te behouden, wat het uiteindelijk tegenwerkt en tam maakt.
De film heeft nog een klein dansspektakel in zich, om het verhaal wat meer flair te geven. Helaas komt dit pas in de tweede helft een beetje op stoom. Tevens worden de muzikale talenten van de sterke cast hier niet volledig benut. Een gemiste kans, want een vleugje muzikale of theatrale vernieuwing had de film boven de doorsnee romkom kunnen doen ontstijgen.
Finding Your Feet is voorspelbaar en neemt weinig risico's, maar wordt enigszins gered door de kunsten van Staunton, Imrie en Spall. Verwacht geen brok in de keel of een lachfestijn, maar een rebels groepje ouderen dat op zoek gaat naar geluk, met een aandoenlijk Brits filmsfeertje.
