Alzheimer is geen vrolijk onderwerp, maar toch staat deze aandoening centraal in de roadkomedie The Leisure Seeker. Voor de hoofdrollen werden twee van de beste acteurs van de oudere Hollywood- garde gestrikt: Helen Mirren en Donald Sutherland. Op papier kan dat niet misgaan.
John en Ella Spencer zijn al tientallen jaren getrouwd. Samen hebben ze een mooi leven opgebouwd, kinderen gekregen en genieten ze samen van hun oude dag. Maar voormalige professor John wordt steeds vergeetachtiger en Ella krijgt steeds meer gezondheidskwaaltjes. In een opwelling besluiten ze met hun camper een trip door de VS te maken en het huis van Ernest Hemingway te bezoeken. Tijdens de reis gaat het geheugen van John steeds verder achteruit en blijkt Ella lichamelijk erg broos te zijn.
Wanneer John weet wie Ella is, kan hij uiterst charmant zijn, maar zijn vergeetachtigheid leidt bij haar ook tot frustratie. De twee acteurs weten de rollen mooi in te vullen en schakelen moeiteloos tussen grappige momenten en emotionele en zwaar beladen scènes. Hun chemie houdt de aandacht vast en weet af en toe echt te raken. Maar helaas is er te veel mis met de film om hem geslaagd te noemen.
Allereerst is het script langdradig. Het voelt vaak toneelmatig aan met lange dialogen die de vaart eruit halen. De film bevat ook veel verwarrende elementen. Zo is er een verhaallijn rond de kinderen van Ella en John, die zich thuis zorgen maken over pa en ma. Deze scènes hebben een hoog kluchtgehalte en voegen niks toe aan het geheel. Daarnaast speelt de film zich af tijdens de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2016, maar ook dat dient geen enkel doel, ondanks dat het een terugkerend thema is.
Voor regisseur en scenarioschrijver Paolo Virzi is The Leisure Seeker zijn eerste Engelstalige film, maar hij weet hiermee geen indruk te maken. Het script baseerde hij op een boek van Michael Zadoorian, en ook hier maakt hij de onbegrijpelijke keuze om de reis te verplaatsen van Route 66 richting Disneyland naar het huis van Hemingway. Had hij niet twee acteurs van het hoge kaliber gekregen om mee te werken, dan was het een ramp geworden. Zij maken de film nog net het kijken waard, maar het is er één om (hoe cru dat ook klinkt gezien het thema) snel weer te vergeten.
