Janet heeft er hard voor geknokt, maar nu het gelukt is mag ze het uitdragen ook. Het is niet niks om uitverkoren te worden tot minister van Groot-Brittannië. Om de eervolle benoeming te vieren nodigt ze haar beste vrienden uit voor een feestje. De viering verloopt alleen wat anders dan de politica in gedachten had.
In de in zwart-wit geschoten zwarte komedie van Sally Potter heeft iedereen wel wat te verbergen. Het feestvarken in het bijzonder, want ze houdt er een geliefde op na, die ze te midden van de vele telefoontjes met felicitaties probeert af te wimpelen. En dan is er nog haar lusteloze echtgenoot Bill die onbedoeld voornemens is de feestvreugde te bederven.
Potters ensemblewerk heeft nog het meest weg van een eenakter op toneel. Ze introduceert personages die het allemaal lijken te hebben gemaakt in het leven en de zaakjes goed voor elkaar hebben. Maar hoe fragiel hun zekerheden zijn, wordt duidelijk als de ballonnetjes een voor een worden doorgeprikt. Zijn een glanzende carrière, veel geld, een uitgekomen kinderwens, een frisse relatie en zelfs die o zo belangrijke vriendschappen die hier bekrachtigd worden wel daadwerkelijk zo solide?
Met minder heeft Potter geen genoegen genomen en het is dan ook een voorrecht om zo veel fijne acteurs met elkaar in een ruimte te zien. Naast hoofdrolspeelster Kristin Scott Thomas maken (een flink afgevallen) Timothy Spall, Patricia Clarkson, Emily Mortimer, Cillian Murphy en Bruno Ganz hun opwachting. Al laat je deze mensen het telefoonboek voorlezen: je kan je er als regisseur nauwelijks een buil aan vallen.
Wellicht zijn de verwachtingen hierdoor hooggespannen en doen de vele onthullingen en plotwendingen plichtmatig aan. Ze zorgen weliswaar voor nieuw elan, maar door de korte speelduur van amper zeventig minuten en het hoge tempo krijgen nieuwe ontwikkelingen nauwelijks tijd om te ademen of te nestelen.
De spitsvondige dialogen en observaties worden zo snel afgevuurd, dat een onbedoelde wedijver het onvermijdelijke gevolg is. De wedstrijdjes verbaal verplassen van de personages hebben tot gevolg dat de onderlinge interacties het onderspit delven ten koste van het maken van hun punt.
Desalniettemin is The Party best een enerverende ervaring, al is het maar omdat het je er wederom van doordringt dat een glanzende carrière en een solide relatie zo maar opeens kapot kunnen.Maar dat moet je er wel grotendeels zelf bij verzinnen. Potter doet goed genoeg haar best om sympathie op te wekken voor haar zevental, maar de vele close-ups helpen daar niet bij. Die voelen ongemakkelijk aan.
