Thank You For Service[/i] is het regiedebuut van scenarist Jason Hall, die enkele jaren terug nog een Oscarnominatie in de wacht sleepte voor zijn script voor Clint Eastwoods American Sniper. Ook deze keer blijft Hall dicht bij de Irak-oorlog, met een verfilming van de veelgeprezen gelijknamige biografie van journalist David Finkel. We volgen drie oorlogsveteranen voor wie de zwaarste strijd pas bij thuiskomst begint.
De meeste aandacht gaat uit naar de jonge vader Adam Schumann, gespeeld door Miles Teller. Schumann heeft tijdens zijn drie tours vele kameraden zien sneuvelen, maar één incident houdt hem nog steeds in zijn greep. In de openingsscène zien we hoe een van de mannen onder zijn bewind op een Irakees dakterras in zijn hoofd wordt geschoten. Schumann stormt met de soldaat op zijn rug het trappenhuis af, maar verliest terwijl het bloed over zijn gezicht stroomt zijn evenwicht en laat zijn kameraad vallen. De herinnering blijft Schumann voortdurend achtervolgen.
Zulke herhalende gedachtes kunnen zich al snel manifesteren tot een obsessie, of zelfs een posttraumatische stressstoornis. Die psychologische weerslag van oorlog op soldaten is precies waar het regisseur Hall om te doen is. Solo, één van de andere twee soldaten die naar voren komt in zijn film, geeft op een gegeven moment aan jaloers te zijn op medesoldaten die met een ontbrekend ledemaat naar huis gaan. Zij worden als helden onthaald, terwijl de psychische wonden die anderen aan hun uitzending overhouden voor hun omgeving onzichtbaar blijven. En erger nog: onbehandeld. Bij thuiskomst mogen de veteranen die om psychische hulp vragen gemiddeld zo'n zes tot negen maanden fluiten naar een behandeling, met alle desastreuze gevolgen van dien.
Het is een onderwerp dat Hall - die zelf van dichtbij meemaakte hoe de uitzending tijdens de Golfoorlog zijn oudere broer veranderde - zichtbaar aan het hart ligt. Hoewel zijn film niet autobiografisch is, lijkt de regisseur wel over het juiste inlevingsvermogen te beschikken voor zowel de traumatiseerde soldaten als het thuisfront dat hier zo goed en slecht als het gaat mee om moet zien te gaan. Beide kanten worden nergens veroordeeld, maar de zekere kloof die in de relatie komt te ontstaan, met daarin de gebeurtenissen die te gevoelig liggen om besproken te worden, blijft altijd voelbaar.
Voor een goed gedeelte van de film is Hall dan ook op de juiste weg, bijgestaan door boeiende acteerprestaties van met name Teller, Koale en Bennett. Het is dan ook extra zonde dat hij juist in de laatste akte flink de weg kwijtraakt. Hierin wordt plots op een wat stroeve wijze een soort misdaadplot verwerkt rondom een van de personages die op het foute pad raakt, en een vrij kort en afleidend optreden van Amy Schumer. Voor een bekende comédienne die zich van een serieuzere kant wil laten zien, krijgt zij zo weinig schermtijd om haar dramatische acteerkwaliteiten te mogen etaleren, dat je je eigenlijk alleen maar af kunt vragen wat nou precies het nut was van zo'n opvallende castingkeuze.
Het is jammer dat Hall daarmee uiteindelijk de focus op wat écht belangrijk is verliest. Hoewel Thank You For Your Service gelukkig lang niet zo kritiekloos is over de eigen troepen als Eastwoods American Sniper, had hij wel wat harder door mogen drukken op de zere plek die tevens de oorzaak is van de problematiek: het Amerikaanse leger dat zijn soldaten bij thuiskomst in de steek laat. Hoewel Hall op momenten laat zien zich weldegelijk bewust te zijn van de tekortkomingen in de bureaucratie, slaat hij nergens echt met de vuist op tafel. Wat dat betreft had Hall misschien wel een voorbeeld mogen nemen aan bijvoorbeeld een Ken Loach, die met een film als I, Daniel Blake een stuk meer pit in huis heeft. Zijn compassie richting de veteranen valt zeker te prijzen, maar een aanklacht aan het adres van de verantwoordelijken voor hun misère was hier waarschijnlijk meer op zijn plaats geweest.
