Naar verluidt begint het leven bij dertig. Of dat zo is, kan bovengetekende begindertiger niet zeggen, maar die heeft dan ook de neiging dingen zo lang mogelijk voor zich uit te schuiven. Voor de vier vriendinnen in Alles voor Elkaar die hun vierde decennium ingaan, is dat geen optie; deze grenspassage is voor hen aanleiding om hun nooit uitgekomen dromen eindelijk te realiseren. Dat besluit nemen ze gezamenlijk in een licht beschonken toestand aan het eind van een uitgaansavond: de beste voedingsbodem voor levensveranderde plannen. Reden voor deze ommezwaai is het terugzien van een oud filmpje waarin ze elk op achttienjarige leeftijd vertellen hoe het leven er op hun dertigste uit zal zien. Een van hen vat voor het kijkersgemak maar even de situatie samen: "Als wij later dertig zijn, dan hebben wij alles voor elkaar." Haast alsof ze van plan waren twaalf jaar later een quarterlifecrisis te hebben...
Maar goed, slechts drie van de vier zijn reeds dertig geworden. Met nog twee maanden te gaan tot de laatste vriendin toetreedt tot het gezelschap der dertigers, zou er genoeg tijd moeten zijn om samen het roer om te gooien. Dat betekent dat de film zijn personages concrete doelen moet verschaffen die binnen een korte tijd kunnen worden gerealiseerd en dus worden alle wensen uit het filmpje maar even flink gecomprimeerd. Een goedlopende muziekcarrière? Oké, een auditie bij The Voice of Holland. Een gezin? Goed, we gaan je aan de man helpen. Een leidinggevende functie? Ja, we zullen je ondersteunen bij het behalen van de promotie die je toch al binnen handbereik hebt. Een zwembad in de tuin? Ehm... we gaan een paar zaterdagen met graafmachines aan de slag... of zoiets?
Afgezien van het banale idee van een zwembad in de tuin (afkomstig van degene die meent alles prima voor elkaar te hebben en dus niets beters kan bedenken), zijn het dus vooral opzetjes voor verdere levensdoelen waar de vier vriendinnen werk van maken. Dat biedt een redelijk werkbaar uitgangspunt, net als het gegeven van vier moderne westerse vrouwen voor wie de culturele conventies voor hoe het leven er op een bepaalde leeftijd uit moet zien al lang niet meer zo leidend zijn als enkele decennia geleden. Des te spijtiger dus dat de serieuzere tonen nogal worden geschuwd. Halverwege krijgen we zowaar een uitgebreid segment te verduren waarin het viertal als een wraakactie bij iemand inbreekt, resulterend in tal van kluchtige situaties totdat dit onzinnige gebeuren eindigt en direct weer vergeten is.
Films waarin de hoofdpersonages zich onrealistische of oppervlakkige doelen stellen, eindigen er doorgaans mee dat deze niet worden waargemaakt maar dat er iets beters voor in de plaats komt. Het fundament hiervan is de balans tussen wat een personage wil en wat een personage nodig heeft. Dit is een verteltechniek die terug te vinden is in veel geanimeerde Disneyfilms, maar zelfs door een platvloerse tienerkomedie als American Pie goed wordt uitgevoerd. Daarin slagen immers niet alle vier vrienden erin hun maagdelijkheid te verliezen, zoals ze zich gezamenlijk hadden voorgenomen. Echter, de ene persoon die aan het eind van de film nog steeds maagd is, heeft daar nu vrede mee en zijn drie inmiddels ontmaagde vrienden accepteren zijn situatie ook volledig. Het op korte termijn verliezen van hun maagdelijkheid was hun initiële doel, maar hun verworven volwassenheid blijkt de eindoverwinning. De verloren maagdelijkheid is hooguit een bonus.
Aldus valt of staat dit type film met hoe de plotlijntjes worden afgehandeld. Uiteraard kunnen de dames in Alles voor Elkaar allemaal tot de conclusie komen dat hun leven eigenlijk wel prima is, maar het zorgt niet bepaald voor een bevredigende kijkervaring om iedereen eerst anderhalf uur lang een bepaald doel te zien nastreven en ze vervolgens weer terug bij af te zien eindigen. En dus wordt er een soort tussenweg gezocht. Voor twee hoofdpersonages resulteert dat in een slot dat je van mijlenver ziet aankomen, maar er nog wel mee doorkan. Het derde hoofdpersonage heeft een uitkomst die ook al ver van tevoren lijkt te zijn vastgelegd, maar die de film constant als een ongezond dwaalspoor presenteert, maar uiteindelijk alsnog betreedt. Dat de vierde vriendin een even verrassend als volwassen einde krijgt, kan slechts in beperkte mate compenseren voor die ongemakkelijke misstap.
