Vijfendertig jaar geleden kwam de Brit Ridley Scott met zijn losse verfilming van Do Androids Dream of Electric Sheep? van Philip K. Dick. Met Blade Runner zette Scott na Alien zijn tweede reuzenstap in het scifi-genre. De film was door de combinatie van film noir, filosofische insteek en het ongebruikelijke tempo niet aan iedereen besteed. Zelfs de critici waren destijds niet eensgezind.
Anno 2017 zijn de eerste kritieken van de opvolger uiterst lovend. Er wordt zelfs al gestrooid met woorden als 'instant klassieker' en 'meesterwerk'. Maar wat blijft is dat Blade Runner 2049 met de ruim honderdzestig minuten speelduur niet ieders kopje thee zal zijn. Je moet het ook maar durven: een vervolg maken op wat inmiddels geldt als een belangrijke mijlpaal in de filmgeschiedenis. Scott gaf de regieklus aan zijn Canadese vakbroeder Denis Villeneuve, die een immense indruk achterliet met het voor een Oscar genomineerde Incendies en scifi-mysterie Arrival.
Voor aanvang van de screenings voor de filmpers richtte Villeneuve zich in een briefje tot de journalisten. Of we vooral niets over het plot wilden opnemen in onze recensies. Een schier onmogelijke opgave als je deze sequel enigszins een kader wil meegeven. Villeneuve wilde dat de bezoekers dezelfde ervaring te wachten staat als de recensenten. Gelukkig is Blade Runner 2049 nou precies zo'n filmervaring die het moet hebben van de emoties, de weergaloos mooie shots, de diepere lagen en de fascinerende personages. En dan maakt het verhaal gelijk een stuk minder uit.
Maar goed, een alineaatje dan. Ryan Gosling is dit keer de blade runner die in het Los Angeles van 2049 de foute synthetische replicanten opspoort. De wereld ligt er anders bij, nu de oorspronkelijke fabrikant van de dubbelgangers ter ziele is en ook de voedselvoorziening van de planeet kunstmatig is geworden. De replicanten worden vooral aan de zware slavenarbeid gezet in de koloniën. Maar agent K, zoals Goslings personage verkort heet, komt tijdens zijn missie meer te weten dan hem lief is en speurt ook nog eens naar de senior blade runner die al dertig jaar zoek is.
Het wachten is op Harrison Ford - we weten allemaal dat hij wederom zijn opwachting maakt als Rick Deckard - maar met Gosling is een goede opvolger gevonden. Tot het zo ver is wordt je meegezogen in een dystopische wereld waarin echt en namaak nauwelijks meer van elkaar te onderscheiden zijn. Zelfs de liefde kan worden gesimuleerd wat zorgt voor een van de vele visuele hoogstandjes die Villeneuve voor zijn publiek in petto heeft.
Op het (levens)beschouwelijke vlak is deze tweede Blade Runner wat minder standvastig dan de voorganger. De scenaristen stippen interessante kwesties aan, maar pakken inhoudelijk niet altijd even goed door. Vooral het thema van de echte en artificiële wereld en herinneringen komt zelfs wat vlak en ongeïnspireerd over, misschien door de voortgeschreden techniek in het dagelijkse leven en de vele speelfilms die hierover gaan. De prachtige aankleding compenseert dit echter ruimschoots.
Want Villeneuve laat je regelmatig met open mond kijken naar de indrukwekkende beelden van mistige steden vol schreeuwerige reclame, enorme vuilnisbelten en verlaten fabrieken en een in okertinten gehuld veld met gigantische vrouwenbeelden. Gosling, voor wie de rol van K speciaal geschreven werd, zet een hoofdpersoon neer die niet alleen maar achteloos wild om zich heen schiet, maar met bedachtzaam acteerwerk diepte aan zijn rol meegeeft.
Toch moeten we nog wel het trotst zijn op Sylvia Hoeks. De Brabantse actrice vormt de belangrijkste tegenpool van K en heeft na Gosling de meeste schermtijd. Haar Engels is feilloos en ze speelt een kille bitch die niet over zich heen laat lopen. Ze kan zich zonder enige moeite meten met Gosling, Ford, Jared Leto en Robin Wright. Dat heeft ze toch maar even mooi voor elkaar gebokst.
Blade Runner 2049 is net als de voorganger niet voor iedereen weggelegd. Niet elke popcornbezoeker zal zich kunnen vinden in de slow-scifi van Villeneuve of het onvoorspelbare, op momenten lastig te doorgronden verhaal. Naast de mooie plaatjes en uitstekende vertolkingen is het prettige nou juist dat je bij dit vervolg nooit weet wat er om de hoek ligt. Missie geslaagd.
Lees ook het interview met Sylvia Hoeks.
