We leven in haastige tijden. Tijden waarin het individu centraal staat en zijn of haar belang stelt boven dat van de maatschappij. Maar de paradox is dat we juist ook geleefd worden en het geestelijk welzijn van het individu vergeten. Individualisme prevaleert op de verkeerde manier. Veel mensen zijn op zoek naar zichzelf. Religie is hierbij een belangrijk middel.
Voor wie niet zo ver wil gaan om zich te storten op een of andere godsdienst, heeft nog tal van andere mogelijkheden. Inmiddels is mindfulness ontdaan van de hype en hebben wetenschappelijke onderzoeken aangetoond dat stilstaan bij het hier en nu en je omgeving wel degelijk effect heeft. Mindfulness is niet een modegril, maar is geworteld in de meditatie en het boeddhisme.
De door Benedict Cumberbatch ingesproken documentaire Walk with Me is een zoektocht naar persoonlijk evenwicht. De acteur is zelf ervaringsdeskundige. De centrale plek waarin deze zich afspeelt is een leefgemeenschap die luistert naar de naam Plum Village en gevestigd is in het zuiden van Frankrijk. De van oorsprong Vietnamese leermeester Thich Nhát Hanh leidt hier een rustig en sereen bestaan. De zen-boeddhistische monnik heeft mindfulness naar het westen gebracht en ontvangt nog steeds periodieke nieuwe aanhangers.
De door Marc J. Francis en Max Pugh samengestelde documentaire kent de meeste structuur in de eerste helft. Deze is omlijst met krachtige beelden van de kloostergemeenschap en haar rituelen. Geïnteresseerden laten geheel in de geest van het boeddhisme hun hoofd kaalscheren en krijgen de regels van de gemeenschap uitgelegd. Iets minder duidelijk is het of deze mensen voor korte of lange tijd in Zuid-Frankrijk zullen verblijven.
Vervolgens wordt de aanpak van de twee documentairemakers diffuser. Wat heeft de geïnterviewden bewogen om zich over te geven aan mindfulness en wat heeft dit hen gebracht? Je moet haast een cursus hebben gevolgd om hun antwoorden op deze vragen te kunnen doorgronden. Het gevolg is dat Walk with Me juist verder van je af begint te staan en te veel een onderonsje wordt.
De makers herpakken zich aan het einde door te laten zien hoe een aantal van de geloofsbelijders hun thuisfront opzoeken. We zien beelden van boeddhisten die hun bejaarde familieleden opzoeken of weer worden geconfronteerd met het aardse bestaan met alle hieraan verbonden bezittingen. Het zijn echter losse scènes die aandoen als opvulsel om de kijker weer te betrekken.
Francis en Pugh verliezen zich echter in hun portret, hetgeen ook het resultaat kan zijn van rigoureus monteren. Ze blijven niet hangen bij een aantal betrokkenen, maar willen zowel een individueel als een algemeen beeld van het kloosterleven geven. Deze aanpak staat juist haaks op de intenties van mindfulness. Of je in dit alles mee kunt lopen valt dus te bezien.
