De komedie Girls Trip naar regie van Malcolm D. Lee roept een heleboel kreten en associaties op die nauwelijks naar het Nederlands vertaald kunnen worden en steevast worden afgesloten met een uitroepteken. 'Girl power!', 'Black power!, 'Girls just wanna have fun!' en 'BFF forever!'
Dat soort werk dus en daar is natuurlijk niets mis mee. De uitroepen vormen bovendien een goede samenvatting van dit vriendinnenavontuur dat kennelijk moet bewijzen dat vrouwen ook humor hebben, alsof we dat niet allang wisten. Maar de uitvoering blijkt een kwestie van smaak en resulteert in de vraag of Lee de zwarte vrouw nu echt een dienst bewijst met veel platte grappen.
Dat het echter nooit helemaal goed zal komen vermoed je al door de casting van Regina Hall als de succesvolle auteur Ryan met het perfecte huwelijk die een enorme deal met een tv-zender in de pijplijn heeft. Hall, die we vooral kennen van spoofkomedies als Scary Movie, kun je best een mantelpakje aantrekken en een tranentrekkende speech laten houden, maar laat haar ordinaire kant zien zodra ze met een hoog stemmetje boos begint te gillen. En alsof dat nog niet genoeg is, wordt zelfs Hall nog overschreeuwd door haar seksbeluste filmvriendin Dina.
Het vriendinnenkwartet om wie het hier draait wordt gecompleteerd door de veel te serieuze gescheiden moeder Lisa, gespeeld door Jada Pinkett Smith en de roddelblogster Sasha in de verschijning van Queen Latifah. Het viertal vormt de zelfgedoopte Flossy Possey dat elkaar al decennia kent maar geteisterd wordt door verwaterd contact.
De banden worden aangehaald tijdens een reisje naar New Orleans, waar het jaarlijkse Essence Festival plaatsvindt. De zwarte vrouw zal hier in al haar glorie kunnen schitteren, maar Lee heeft soapachtige verwikkelingen, misverstanden en onnodige obsceniteiten voor ons in petto.
En dan te bedenken dat Girls Trip het allemaal zo goed bedoelt. Het tracht, zij het behoorlijk halsstarrig, te illustreren dat vrouwen hun eigen boontjes kunnen doppen, geen kerels nodig hebben om hun geluk na te streven en dat de zwarte vrouw kracht en zelfverzekerdheid uitstraalt.
Vooral Queen Latifah en Pinkett Smith zorgen hiervoor, maar hun inspanningen worden genivelleerd door de hysterische prestaties van Hall en Tiffany Haddish die Dina speelt. Zitten we nou echt te wachten op bejaarden in Adamskostuum, een veel te jonge patser met een veel te groot geslacht en dames die hangend aan een tuig boven de straten van New Orleans hun blaas legen?
De belangrijkste castleden hebben de veertig al aangetikt en sommigen zijn al op weg naar een ontmoeting met Sarah. Nu liggen vrouwen vaak onder een vergrootglas als het om humor gaat. Van mannen pikken we een heleboel maar de dames worden snel beticht van gedrag dat hun sekse niet waardig is. Tegelijkertijd willen we vrouwen zien die tevreden zijn met zichzelf en hun eigen onafhankelijkheid en seksualiteit omarmen.
Lee onderneemt diverse pogingen om deze facetten te verenigen, maar het zijn toch vooral de extremiteiten die je zullen bijblijven. Het drama, dat vooral in de laatste akte inzet, is dan ongeloofwaardig, vluchtig en geforceerd. Zoals twee van de personages overduidelijk illustreren zijn het de ranzigheden die de boel overschreeuwen.
Een echtgenoot die de boel belazert met een instagramsnol of een succesauteur die de zaakjes niet zo goed voor elkaar heeft als ze in haar boeken pretendeert, zijn dan niet meer zo betekenisvol of invoelbaar. Pluspuntje: er komen een heleboel bekende artiesten voorbij met (mini)optredens.
