Doorgaans blijven goede films fier overeind, zelfs als de aanblik inmiddels behoorlijk verouderd is. Dit is echter riskanter voor titels die sterk leunen op speciale effecten. De techniek schrijdt zo rap voort, dat zelfs vijftien jaar na dato The Lord of the Rings er soms wat oubollig uitziet.
Helemaal link wordt het als je klassiekers door de 3D-molen gaat halen en op deze manier probeert een nieuw publiek te vinden. Jurassic Park en Titanic werden heus niet veel beter met een plastic brilletje op je neus. Als je James Cameron heet dan omarm je de vooruitgang en is een simpele nabewerking in de derde dimensie niet voldoende. En dus pakt hij het grondig aan. Het mag gezegd: zijn tweede Terminator staat zesentwintig jaar na dato nog steeds als een huis.
Terug in 1991 was Judgment Day, zoals het tweede deel in de reeks werd gedoopt, een blockbuster die zich enkel liet uitdrukken in superlatieven. Het was destijds niet alleen de duurste film ooit gemaakt, Cameron maakte ook geschiedenis met de speciale effecten die uit computers kwamen die voor die tijd uiterst geavanceerd waren. Hij had al een beetje kunnen oefenen met 'die ene scène' in The Abyss, maar een moordmachine die zich in vloeibare vorm kon transformeren was toch wel even andere koek.
Toegegeven, we zijn nu veel verder met de stand der techniek, maar ook anno 2017 is het nog steeds een indrukwekkend staaltje film maken. Dit uit zich al in de grote sprong die werd gemaakt sinds de eerste Terminator uit '84, waarbij het handjevol shots met futuristische vliegmachines en rubberen protheses er toch wat knullig uitzag. Maar ook als regisseur was Cameron gegroeid na Aliens en The Abyss, wat blijkt uit de ontwikkeling die de personages doormaken.
Voor de toeschouwer die het eerste deel, toch ook een klassieker, nog vers in het geheugen had staan was het wel even omschakelen. In deel één was Arnold Schwarzenegger een moordlustige, machinale slechterik die moest voorkomen dat serveerstertje Sarah Connor een kind op de wereld zou zetten, omdat het de leider van het toekomstige verzet zou worden. In het vervolg is hij opeens de goedzak die aan haar zijde vecht omdat hij in herboren vorm door diezelfde leider naar het verleden was gestuurd. Het is alleen een hopeloos verouderd modelletje dat het nakijken heeft tegenover modernere robotversies.
Het gevaar komt deze tweede maal nog steeds uit de toekomst, maar is een stuk geavanceerder geworden. Het haast apathische spel van Robert Patrick als vechtrobot T-1000 past hier perfect bij. De T-1000 is overduidelijk het sterkst van de twee, maar dat hij het uiteindelijk moet afleggen is vooral ook de verdienste van een gegroeide Sarah Connor die uit een gesticht weet te ontsnappen en herenigd met haar zoon John de strijd aangaat.
De kracht van Terminator 2 is de haast onophoudende achtbaanrit die begint met wantrouwen richting de 'ouderwetse' Terminator en aaneengeregen wordt door actie, achtervolgingen en schietpartijen. Cameron toont zich een meester in het combineren van een voor het genre substantieel afdoende verhaal met een heerlijke dosis vermaak. Wel is het een gemiste kans dat voor deze heruitgave niet de special edition onder handen is gekomen.
De baanbrekende speciale effecten zijn dienstbaar aan het verhaal, maar desondanks iconisch geworden. Het resultaat is zelfs met een nabewerking in de derde dimensie (een techniek die Cameron vandaag de dag nooit meer zou toepassen) weergaloos. Met de huidige discussie over moderne oorlogsvoering krijgt het zelfs nog een actueel tintje.
Judgment Day oogt scherp en fris, zelfs als je hem al tig keer hebt gezien. Deze machine is nauwelijks aan slijtage onderhevig. Juist door de digitale 3D-bewerking had hij ook tien jaar geleden kunnen zijn gemaakt. De belofte van The Terminator 'I'll be back' werd ingelost met dit vervolg. Gelukkig geldt voor deel twee hetzelfde: 'hasta la vista, baby'.
