François Ozon kennen we ondertussen als regisseur die films van wisselende kwaliteit levert. Na prima films als Jeune et Jolie en Frantz, is het weer tijd voor een niemendalletje. Zo laat L'Amant Double, waarmee Ozon mee mocht dingen naar een Gouden Palm tijdens het filmfestival van Cannes, zich het beste kenmerken. De film begint sterk, maar gaandeweg wordt hij onwaarschijnlijker en oninteressanter. Jammer, want hoofdrolspeelster Marine Vacth overstijgt zichzelf weer eens.
L'Amant Double begint als hoofdpersoon Chloé een transformatie ondergaat. Ze verandert van kapsel en laat zich controleren door een gynaecoloog. Ze heeft al tijden last van buikklachten, maar er kan geen goede reden voor gevonden worden. Wellicht dat het dan iets psychisch is, luidt de conclusie van de arts, waarop Chloé doorverwezen wordt naar een psychiater. Chloé volgt het advies op en gaat in behandeling bij Paul Meyer. Hierin verspilt Ozon geen minuut, want de film is nog maar net bezig, of Chloé is al uitbehandeld. Tijdens het afscheid geeft Paul toe gevoelens voor haar te hebben. Die zijn wederzijds, de twee zoenen en niet veel later hebben ze een relatie.
Voorgaande neemt hooguit tien minuten in beslag, maar overtuigt wel. Het is meteen een van de hoogtepunten van de film, want Ozon laat zien hoe goed hij dit soort dingen weet over te brengen. Met name als het aankomt op relaties, want daarna weet L'Amant Double nauwelijks te verrassen. Centraal in het verhaal staat namelijk een zekere achterdocht die de immer onzekere Chloé koestert voor haar geliefde. Die achterdocht wordt bevestigd als ze op een dag in de bus naar huis zit en Paul op een andere plek ziet staan dan hij gezegd had. Diezelfde avond ontkent Paul dat Chloé hem daar gezien kon hebben en dat is voor haar weer reden om op onderzoek uit te gaan.
Al snel komt Chloé erachter dat Paul een tweelingbroer heeft, Louis Delord. Ook hij is psychiater, maar houdt er een heel andere behandelmethode dan Paul op na. Waar Paul gewoon gesprekken voert met zijn patiënten, gelooft Louis erin seks met ze te hebben. Het zorgt voor een flinke reeks expliciete scènes, waarbij Chloé ook haar eigen seksualiteit verder leert kennen. Die expliciete scènes passen wel bij een film van Ozon, maar je vraagt je bij de op een gegeven moment af waarom het zo vaak in beeld gebracht moet worden.
Tussen al die seks en soms ook wat psychologisch geweld (Louis houdt er wat aparte, manipulatieve trekjes op na) door, speelt er ook nog een dramatisch verhaal op de achtergrond. Dat is meteen het minst belichte deel van de film, al wordt het opgezet als het spreekwoordelijke centrale conflict. De tweelingbroers houden er, zo blijkt op een gegeven moment, een duister geheim op na. Maar omdat het er telkens een beetje tussen gepropt voelt, komt dit deel van het verhaal nauwelijks tot zijn recht. Het gevolg is dat de spanning wegebt in de tweede speelhelft.
Desondanks zet hoofdrolspeelster Marine Vacth, die eerder samen met Ozon de film Jeune et Jolie maakte, weer een uiterst overtuigende rol neer. Ook haar tegenspeler, Jérémie Renier, speelt de tweeling met verve. Het is ook interessant om te zien - en daar had de focus van de hele film op moeten liggen - hoe Chloé aan zelfverzekerdheid wint en voor zichzelf op durft te komen en hoe ze daarna weer terugzakt in oude gewoonten. Het is jammer dat het verhaal daar niet helemaal om draait.
Daartegenover staat de fraaie beeldtaal. Zo is er in het begin van de film een opvallend shot waarbij een vulva in extreme close-up getoond wordt, waarna het beeld overgaat in een oog. Maar ook andere momenten zijn opvallend. Vooral de scènes die zich afspelen in het museum waar Chloé als suppoost werkt, zien er bijzonder uit.
