Amper zes is Frida als ze haar beide ouders verliest in 1993. Haar staat een zware zomer te wachten, waarbij ze een nieuwe plek in een onbekend bekend gezin moet zien te verwerven. De broer van haar overleden moeder besluit het meisje in zijn gezin op te nemen, maar voelt Frida zich wel zo gewenst?
Het gezicht van de jonge actrice die Frida neerzet spreekt boekdelen. Deze Laia Artigas, met haar volle bruine krullenbos, heeft een opvallend volwassen uitstraling en doen en laten. Ook al heeft ze veel meegemaakt en weet ze met gemak haar nieuwe stiefzusjes/nichtje de baas te zijn, het is en blijft in alle opzichten een kind dat behoefte heeft aan liefde en structuur.
Het Spaanse familiedrama Summer 1993 speelt zich niet zonder reden af in de vroege jaren negentig van de vorige eeuw. Frida's ouders zijn overleden aan een mysterieus virus dat ervoor zorgde dat ze geen weerstand meer hadden, zo legt Frida's nieuwe moeder Marga haar uit. Aids en hiv waren destijds angstwekkende sluipmoordenaars en niet voor niets breekt de paniek uit bij een andere moeder als haar dochter met Frida speelt en de laatste zich verwondt.
Maar dienstdoend filmmaakster en scenariste Carla Simón richt zich primair op de onbekende wereld waarin het kind terecht komt. Ze moet een plek verwerven in het gezin, maar krijgt voortdurend het gevoel dat ze op de tweede plek komt naast haar jongere stiefzusje Anna. Haar leven staat in het teken van verandering, maar dat geldt eveneens voor haar omgeving (Catalonië) en de maatschappij (met het onbekende aidsvirus).
De stiefouders Marga en Esteve doen hun uiterste best om hun nieuwe dochter een welkom thuis te geven, maar krijgen maar lastig grip op haar. Op het platteland van Catalonië zou het meisje tot rust moeten kunnen komen, maar ze krijgt amper de tijd om te verwerken wat haar allemaal overkomen is. Het komt neer op de emotionele veerkracht van Frida om haar plek te vinden.
Summer 1993, dat gebaseerd is op persoonlijke ervaringen van Simón, is episodisch van structuur en op momenten frustrerend ongrijpbaar. De maakster wisselt concrete voorvallen af met momenten waaruit moet blijken in wat voor lastige positie zowel Frida als haar nieuwe ouders zich bevinden. Deze laatste momenten dragen het gevaar in zich dat de aandacht verslapt.
Qua aanpak had Simón meer lijn kunnen aanbrengen in haar drama, wat de interactie met het publiek ten goede was gekomen. Nu blijft de kijker te veel op afstand, een opvallend gegeven als je je realiseert dat de regisseur haar eigen levensverhaal verbeeldt. Het resultaat is een bij vlagen imponerend drama dat nog het meest overkomt als een introverte vorm van therapie en zelfexploratie.
