Toen Una vorig jaar in première ging op het Telluride en Toronto film festival, verdeelde het de meningen behoorlijk. Want was het niet een te rooskleurige kijk op seksueel misbruik van een kind?
Wanneer we kennis maken met het centrale personage Una weet je als kijker nog niks van haar achtergrond, maar is wel duidelijk dat ze een meid is met problemen. We zien hoe ze seks heeft met een volslagen vreemde in een nachtclub, de auto van haar moeder jat en opgefokt een fabriek binnen stapt en eist om ene Ray te spreken. Ray meldt zich, maar heet nu kennelijk Peter. Hij heeft duidelijk geen zin in haar bezoek en we komen er al snel achter waarom.
Ray was jaren terug de buurman van Una en had een seksuele relatie met haar. Hij was 40, zij was 12 jaar oud. Toen hun relatie werd ontdekt, kreeg hij vier jaar cel en Una heeft hem daarna nooit meer gezien. Maar Una is niet op zoek naar een confrontatie over het feit dat ze seksueel werd misbruikt. Op hun laatste avond samen bracht hij haar naar een hotel, waar hij haar alleen achterliet. Una wil weten waarom hij haar in de steek liet en of hij wel echt van haar hield.
Het mooie aan Una is, dat je als kijker continue op het verkeerde been wordt gezet en zowel Una als Ray personages zijn die zowel sympathie opwekken als afstotelijk zijn. Was Ray zo verliefd op Una dat hij iets deed dat tegen zijn morele kompas inging? Of was hij een pedofiel die haar meteen begon te groomen? Duidelijk is dat Una door het hele gebeuren in haar emotionele ontwikkeling is blijven steken. Hierdoor is ze impulsief en emotioneel, iets dat weer tot verrassingen leidt in de wijze waarop de confrontatie zich ontvouwt.
Una werd gebaseerd op het toneelstuk Blackbird van David Harrower, die ook de bewerking voor de film voor zijn rekening nam. Soms heeft de setting in de fabriek iets toneelmatigs omdat het iets te lang op die locatie blijft hangen. Met de switch naar de buitenwereld stapt de film daarvan af, alleen had die omschakeling eigenlijk wel ietsje eerder mogen komen. Maar mooi is dat de acteurs nooit toneelmatig zijn in hun dialogen, iets dat makkelijk kan gebeuren en een afstand creëert met het filmpubliek. Rooney Mara en Ben Mendelsohn zijn beide perfect gecast in hun rol en weten deze een enorme intensiteit mee te geven, die je als kijker tot het einde toe op het puntje van je stoel houdt.
Seksueel misbruik is een moeilijk onderwerp voor een film en voor veel mensen zal het hierdoor geen fijne kijkervaring vormen. Maar door de kwaliteit van de acteurs en de manier waarop de hele speelduur steeds meer lagen zich ontvouwen, is het meer dan de moeite waard. Het resultaat is een gewaagde film, die je na het kijken nog lang bijblijft.
