2Pac oftewel Tupac Shakur was een vat vol tegenstrijdigheden, zowel als mens als artiest. Volgens zijn teksten was hij zowel een pure revolutionair als een gangster die alles deed voor het geld en zowel misogyn als betrokken bij het lot van vrouwen. Het knappe was dat hij al zijn tegenstrijdigheden wist te combineren in één unieke artistieke persoonlijkheid die klopte. De makers van de Tupac biopic All Eyez On Me willen ook alles, maar het lukt ze niet om dat zo mooi samen te laten komen als Tupac zelf deed. Het resultaat is een vluchtige biografie die alle belangrijke gebeurtenissen in Tupacs leven behandelt, maar niet veel meer doet dan ze aanstippen.
Dat tweeënhalf uur niet genoeg is om zijn verhaal te vertellen, geeft aan hoe dramatisch het korte leven van Tupac was (hij werd slechts vijfentwintig). En dan beslaat de film alleen nog maar zijn carrière van 1991 tot 1996. All Eyez On Me trapt in de bekende valkuilen van de biopic: na een goede opbouw in het begin verliest de film zich in een reeks 'hoogtepunten uit het leven' die allemaal in hoog tempo voorbij moeten komen, omdat er te weinig tijd is. Vaak zijn biopics die zich slechts op een relatief kort deel van iemands leven focussen beter.
Regisseur Benny Bloom slaagt er niet in om alle tegenstrijdigheden van 2Pac in één film te vangen en ze ook echt goed uit te werken. Aan de ene kant wil men een portret schetsen van Tupac Shakur als revolutionair artiest. Daar wordt vooral in het begin op ingezet, door ook het levensverhaal van zijn moeder Afeni ruim aandacht te geven, vanaf haar tijd bij de Black Panthers.
Tegelijk willen de makers er een Shakespeariaans drama van maken, dus komen citaten uit Hamlet voorbij (ook om aan te geven wat voor intellectueel hij van jongs af aan was) en wordt hij neergezet als iemand die zijn eigen destructie in gang zet, zoals het een goed Shakespeariaans hoofdpersoon betaamt. Toch komt juist een beeld naar voren van een man die te allen tijde onrecht wordt aangedaan door familie, vrienden, vijanden en de gevestigde orde, wat daar weer haaks op staat.
Het beruchte incident waarbij hij al dan niet een jonge vrouw verkrachtte, waarvoor hij maandenlang in de gevangenis doorbracht, moet beide kanten illustreren. Hij was onschuldig volgens de film, maar omgaf zich met de verkeerde vrienden en vrouwen waardoor hij in die situatie belandde. Waarna het rechterlijk systeem hem volgens de film meer vervolgde voor zijn status als revolutionair en als gangsterrapper dan voor wat hij werkelijk wel of niet gedaan had. In deze hele ingewikkelde, controversiële episode uit Tupacs leven wordt hij als erg naïef en onschuldig geportretteerd.
Dat heeft ook te maken met hoe Demetrius Shipp Jr. hem speelt. De acteur lijkt als twee druppels water op de rapper en zal vooral daarop gecast zijn. Hij heeft duidelijk de maniertjes en jeugdige energie van Tupac bestudeerd en kan deze heel goed imiteren. Maar de diepgang die in zijn mond wordt gelegd via dialogen en die aanwezig is in sommige teksten van 2Pac, weet hij toch niet echt over te brengen. Hij wordt hier niet bij geholpen door de keuzes van de filmmakers, die in het begin van de film nog de intellectuele en revolutionaire opvoeding van Tupac benadrukken maar gaandeweg steeds meer de focus leggen op het feestaspect van Tupacs leven, inclusief secondenlange shots van beeldvullende bilpartijen. Op dit soort momenten zijn regisseur Benny Blooms verleden als rapvideoregisseur duidelijk zichtbaar.
Het is jammer dat All Eyez On Me (tevens de titel van een liedje en 2Pacs succesvolste album) over het geheel zo'n doorsnee gehaaste biopic is geworden. Want gaandeweg worden wel interessante punten aangestipt over vaak terugkerend politiegeweld tegen de zwarte gemeenschap in Amerika, maar te weinig uitgewerkt om echte impact te hebben. Terwijl met het begin over Afeni Shakurs verleden als lid van de Black Panthers daar toch juist wel de kiemen worden gezaaid.
Ondertussen zijn de scènes over Tupacs levenslange vriendschap met Jada Pinkett, met wie hij opgroeide tijdens zijn tijd in Baltimore, stiekem de hoogtepunten van de film. Want in deze scènes krijgt Tupac de mens de kans om te ademen en menselijk te zijn, in plaats van de acteur, rapper en revolutionair icoon die beroemd werd. Ondanks dat de film als portret van 2Pac dus tekortschiet doordat men alles tegelijk wil aanstippen, levert dat wel een vaart op waardoor All Eyez On Me voorbij vliegt, blijft vermaken en de charme en energie van Tupac Shakur vangt.
