Zolang racisme nog altijd aan de orde van de dag is in de Verenigde Staten, onder de huidige president misschien wel meer dan jaren voorheen, zullen er films over blijven verschijnen. Hierbij kan uiteraard worden teruggegrepen op misstanden uit het verleden zoals de slavernij, maar soms is het juist confronterender om een blik te werpen op toestanden die in de huidige maatschappij nog steeds plaatsvinden. Niet alleen onder de meest schreeuwerige, platvloerse kern van de Trump-aanhangers, maar juist ook onder de ontwikkelde liberale middenklasse die zich minder op de voorgrond begeeft. Juist op deze groep richt Jordan Peele zich in zijn even spannende als satirische regiedebuut.
Iedereen heeft het wel eens meegemaakt: de ongemakkelijke spanning voorafgaand aan de eerste ontmoeting met de schoonouders. Een vooruitzicht aan geforceerd lachen om flauwe grapjes en vooral je best doen om niet te veel uit de toon te vallen. Alsof dat nog niet erg genoeg is, voorziet fotograaf Chris nog één ander mogelijk obstakel. "Je ouders weten toch wel dat ik zwart ben, hè?" vraagt hij kort voor vertrek nog aan vriendin Rose. Die verzekert hem er op haar beurt weer van dat zijn huidskleur totaal niet van belang is, en dat haar vader als het kon nog een derde termijn op Obama zou hebben gestemd.
Bij aankomst in het afgelegen landhuis in de bossen wordt Chris dan ook met open armen door zijn schoonouders ontvangen. Zo joviaal, dat het juist op het enge af is. Van de enge grijns op het gezicht van haar vader tot het feit dat hij het opeens nodig vindt om elke zin met "my man" af te sluiten. Het zou net zo goed een vorm van onwennigheid kunnen zijn waarin de man des huizes zich een houding probeert te geven in een nieuwe situatie, maar je voelt aan je water dat iets niet helemaal in de haak is, zeker wanneer de Afro-Amerikaanse huishoudster en tuinman erg vreemd gedrag beginnen te vertonen.
De helft van de kracht van Peeles film schuilt hem dan ook in de uitstekende, nauwkeurige spanningsopbouw die je lang laat gissen naar wat voor duistere geheimen onder de oppervlakte sluimeren. Hier en daar komt er een doeltreffende jumpscare voorbij, maar vooral de muziek en cinematografie, met vele close-ups die zorgen voor een ongemakkelijke setting, worden uitstekend ingezet om spanning te creëren. Ook de cast wordt hierbij optimaal benut, met Catherine Keener als een van de grote blikvangers. De schoonmoeder met een eigen psychologenpraktijk in huis heeft in een cruciale scène halverwege de film genoeg aan één theekopje om de haren overeind te laten staan.
Voor de andere helft moet Peele het hebben van de scherpe sociale maatschappijkritiek die door de gehele film, in vrijwel iedere scène, verweven zit. Het is daarbij verfrissend om te zien dat een thema als racisme op een andere manier dan gebruikelijk aan bod komt. De boosdoeners zijn in dit geval niet de stereotiepe, met een confederatievlag zwaaiende boerenkinkels die buitenstaanders met hooivorken en brandende kruizen weg proberen te jagen, maar juist de zo ruimdenkende, cultureel ontwikkelden met hun eigen motieven. Hoewel het in dit geval uiteraard wordt doorgetrokken naar een extreem, fictief idee, vallen er toch vaak genoeg parallellen te bespeuren naar hoe mensen zich in het dagelijks leven soms net iets anders gedragen wanneer huidskleur in het spel komt.
Het indrukwekkendste aan Peeles regiedebuut is hoe al deze elementen bij elkaar komen tot een kloppend geheel. Waar Jordan Peele voorheen vooral bekend stond als komisch talent met het sketchduo 'Key and Peele', laat hij hier zien achter de camera ook andere stijlen onder controle te hebben. Niet dat zijn film niet grappig is, integendeel zelfs. LilRel Howery ontpopt zich als Chris' beste vriend zelfs tot een van de grappigste bijpersonages in recente horrorfilms. Aan de telefoon heeft hij de meest opmerkelijke ideeën van wat er in het huis aan de hand kan zijn en sommeert zijn vriend zich zo snel mogelijk uit de voeten te maken. Bij vlagen voelt Get Out dan soms ook als een sketch die is uitgewerkt tot de lengte van een speelfilm. Maar wel één die humor, spanning, mysterie, horror en satire moeiteloos weet te combineren én daarbij genoeg stof geeft om na afloop over na te denken.
