Groundhog Day is misschien wel het bekendste voorbeeld van een film die het concept van de cyclische tijd toepast. Een mopperende weerman, gespeeld door Bill Murray, beleeft constant dezelfde dag opnieuw, zonder dat hij precies weet waarom. In het highschooldrama Before I Fall is iets vergelijkbaars aan de hand met hoofdpersonage Samantha. Om onverklaarbare redenen ontwaakt het tienermeisje elke ochtend op vrijdag 12 februari, ook wel Cupidodag genoemd. Een dag die op haar middelbare school in het teken staat van de liefde.
Constant hetzelfde riedeltje dus. Nadat Samantha 's ochtends is opgestaan, duurt het nooit lang voordat hartsvriendin Lindsay met de auto voor de deur staat. Onderweg naar school pikken zij ook nog eventjes de vriendinnen Elody en Ally op, waarmee het populairste clubje meiden van de klas weer compleet is. Sympathiek is de meidengroep allerminst. Tijdens de pauze is het viertal vooral druk met het wegstaren en belachelijk maken van klasgenoten. Ook zijn Samantha en co nauwelijks geïnteresseerd in de geschiedenisles van de leraar, maar houden ze zich bezig met de vraag hoeveel rozen zij dit jaar van hun aanbidders zullen ontvangen.
De kijker krijgt tijdens deze geschiedenisles een waardevolle aanwijzing in de schoot geworpen, die het mysterie van Before I Fall een beetje helpt te ontrafelen. Want het is natuurlijk geen toeval dat de leraar begint te spreken over Sisyphus, een figuur uit de Griekse mythologie. Volgens de mythe wist Sisyphus de goden uit te dagen en moest hij daarom voor straf een rotsblok tegen een berg omhoogduwen tot in het einde der tijden. Het is niet moeilijk om een brug te slaan met Samantha's situatie. Ook zij zal een manier moeten vinden om de gekmakende tijdcyclus te doorbreken waarin ze gevangen zit.
Hoe dat probleem op te lossen, is een ingewikkelder vraagstuk voor Samantha dan voor het publiek en dat is toch een dompertje. De makers mogen dan in de veronderstelling zijn dat de hints in hun film subtiel zijn rondgestrooid, voor de geoefende kijker is het een koud kunstje om de puzzelstukjes op de juiste plek te leggen. Toch betekent dat niet dat je de film van de Amerikaanse regisseuse Ry Russo-Young meteen maar van je kijklijstje moet schrappen. De zogeheten 'time loop' is een ingewikkelde verhaalstructuur die veel filmmakers weliswaar aanwenden voor bijvoorbeeld het sciencefictiongenre (denk aan Source Code en Edge of Tomorrow), maar voor een volbloed (tiener)drama is die structuur helemaal niet zo gangbaar. De onthullingen dienen zich hier wat langzamer aan, maar Russo-Youngs regie is wel degelijk vakkundig te noemen.
Die bekwaamheid spreekt ook uit de manier waarop ze de gelijknamige young-adultroman van Lauren Olivier in zijn totaliteit naar het witte doek heeft weten te vertalen. Ze benadert de belevingswereld van tieners niet alleen van buitenaf, maar begrijpt deze ook van binnenuit. Puberaal geklets over knappe jongens en huisfeestjes op de vrijdagavond horen daar als vanzelfsprekend bij, maar nog veel treffender is de sociale druk voor de meiden omtrent de ontmaagding. Daarnaast heeft niet iedereen evenveel aanzien binnen de muren van het schoolgebouw, dus een gesprek aanknopen met een impopulaire jongen is sowieso uit den boze. Voor een volwassen persoon mag dit allemaal aanvoelen als klinkklare onzin, voor een tiener is het bittere ernst. Russo-Young begrijpt dat dondersgoed, waardoor ze uitstekend in staat is om de beoogde doelgroep aan te spreken.
Op cinematografisch vlak is er tevens veel schoonheid te bewonderen, maar niet zoals je misschien zou verwachten. Before I Fall werd opgenomen in de Pacific Northwest, een bosrijk gebied dat het noordwesten van de Verenigde Staten en een deel van Canada beslaat. De filmmakers hebben voor deze locatie gekozen, omdat de personages in vergelijking met het immense landschap nietig zouden lijken, en dat werkt uitstekend. De deprimerende beelden van mist en regen verschaffen de film voortdurend een gevoel van uitzichtloosheid, dat prima aansluit bij het centrale probleem van het hoofdpersonage.
Het venijn van Before I Fall zit hem in de staart. Zodra duidelijk is wat Samantha moet doen om zichzelf uit de situatie te redden, buitelen de levenslessen over elkaar heen. Sommige ideeën zijn nog best waardevol om ter overpeinzing mee te geven aan het (jonge) publiek, maar de scheutigheid waarmee ze worden aangereikt speelt het einde parten. Daarbij moet gezegd dat de oneliners die uit Samantha's mond komen rollen steeds vaker iets weg hebben van zoete tegeltjeswijsheden. Zelfs op een dag die in het teken staat van de liefde, zoals Cupidodag, zit er een grens aan de liefdesretoriek.
