Familie. Het sleutelwoord van de The Fast & The Furious-filmreeks. Een multiculturele surrogaatfamilie van mensen met wie je een innige band vormt welteverstaan. Dus hoe kan je dan doorgaan met films maken, als een essentieel onderdeel van die familie overlijdt in de vorm van hoofdrolspeler Paul Walker? Dat The Fast & The Furious 7 nog werd afgemaakt is logisch, maar moet je daarna niet stoppen? Of is toch werkelijk alles op te lossen door een stel auto's te stelen en daarmee ergens naartoe te racen?
De eerste Fast & Furious-film werd niet hoog aangeschreven en elke film daarna leek het minder te doen, met het vierde deel als dieptepunt (qua waardering, niet qua geld). Des te verbazender is het dat de vijfde film een soort wedergeboorte van de reeks bleek, zowel qua opbrengsten als erkenning. Vanaf deel vijf werden de autodieven meer een soort internationale supercriminelen, een combinatie van James Bond en het team van Ocean's 11. Dwayne 'The Rock' Johnson werd aan de cast toegevoegd. Het belangrijkste was echter nog dat elke pretentie tot realisme achterwege werd gelaten en een bepaalde bewuste belachelijkheid met een knipoog werd omarmd. Het plezier straalt zo van deze laatste drie films af dat het aanstekelijk werkt.
In deel vijf betekende dat onder meer het kapen van een kluis door die met auto's door de straat te slepen, en een scène waarin uitgebreid besproken werd hoe Paul Walker nooit terug in de VS zou kunnen komen en al helemaal niet een gevangenis zou kunnen infiltreren, waarna hij in het volgende shot zonder enige uitleg al in die gevangenis zit. Daarop volgden onder andere de beruchte sprong van Vin Diesel tussen snelwegen in deel zes, die halverwege van richting verandert, en de een auto die van de ene hoge toren naar de andere vliegt in deel zeven.
Vragen om geloofwaardigheid in een Fast & Furious-film is dus vragen naar de verkeerde weg. Toch speelt juist die geloofwaardigheid Fast & Furious 8 parten. Het probleem zit niet zozeer in het herhaaldelijk tarten van de natuurwetten, maar in het gedrag van hoofdpersoon Dominic Toretto. Dat druist namelijk op bepaalde momenten zo erg in tegen hoe hij in de eerste zeven films is neergezet dat het een pijnpunt wordt.
Dominic wordt door superhacker Cipher gedwongen om zijn familie en zijn team te verraden en hun leven in gevaar te brengen. Hij heeft meerdere malen de kans om aan zijn vrouw Letty te laten weten dat hij onder dwang werkt en dat hij gechanteerd wordt, maar hij houdt zijn kaken stijf op elkaar en dwingt zo zijn team tegen hem ten strijde te trekken. In deel zes was Letty nog gehersenspoeld en werkte daarom tegen de rest, maar Dominics motivatie om niks te zeggen is niet te volgen. Daardoor zijn zijn gedrag en personage helaas een stuk minder geloofwaardig dan vliegende auto's of mensen. Het staat haaks op zijn credo 'draai familie nooit de rug toe'.
Naast dit enigszins centrale gat in het scenario kampt de film met nog een ander belangrijk probleem: regisseur F. Gary Gray (Straight Outta Compton) slaagt er niet geheel in om de speelse toon te vinden die past bij de onzinnigheid van de films, de toon die de laatste drie films zo kenmerkte.
Bij vlagen lukt het, zoals wanneer The Rock het voetbalteam van zijn tienjarige dochter een agressieve haka laat uitvoeren zoals stoere rugbymannen dat doen. Of in alle scènes met Helen Mirren als moeder van de gebroeders Shaw, de schurken van de vorige twee films. Jason Statham heeft ook nog een leuke actiescène richting het einde van de film, en zijn rivaliteit met The Rocks personage doet denken aan de macho tweestrijd in Fast Five tussen Diesel en Johnson.
Maar ondanks alle grappen rondom Tyrese mist dat kenmerkende gevoel van plezier tijdens het gros van de actiescènes. Dat maakt ze niet alleen minder leuk, maar ook moeilijker voor zoete koek te slikken. Dit betekent niet dat er helemaal geen lol aan valt te beleven, maar Gray weet niet helemaal de juiste toon aan te slaan zoals voorgangers Justin Lin en James Wan dat wel deden. Behalve in de openingsscène, een ouderwetse race om autosleutels die tonaal wél aansluit op de vorige films en in zijn simpliciteit eigenlijk stiekem de beste actiescène van de film is. Zou de joie de vivre van de vorige films dan toch verdwenen zijn met Paul Walker? De tijd zal het leren, met meer vervolgen op de agenda.
