Een bataljon van Franse soldaten wordt losgelaten in een idyllisch kustplaatsje - een tussenstop onderweg naar huis - waar men kan ontladen en de militaire missie nabesproken wordt. De soldaten brengen een fikse lading onderdrukte emotie, frustratie en angst met zich mee terwijl ze stilletjes door de vreedzame omgeving bewegen. Drie militaire vrouwen in het bijzonder proberen het hoofd koel te houden in het bijna buitenaardse landschap van het toeristische vijfsterrenresort.
De cinematografie en geluidsmontage liegen er niet om en geven direct het startschot voor een sterke spanningsopbouw. Een iris, een turbine die toeren maakt en een grijs groepje soldaten dat zich een weg baant in een maagdelijk wit toeristenparadijs met azuurblauwe wateren. Er wordt voortdurend gespiegeld tussen de gewone wereld waarnaar de soldaten terug zullen keren en de grimmige realiteit die ze achterlaten. Meer dan eens worden de speelse en beangstigende eigenschappen van water subtiel ingezet om het psychologische verschil uit te beelden. Zo dartelen kinderen zorgeloos door het ondiepe water bij het hotel op de voorgrond van een shot. De wrevelige soldaten ontstressen echter door elkaar kopje onder te houden in de open zee, tot gevaarlijke taferelen aan toe.
Het gros van het verhaal draait om psychologische decompressie en een militaire debriefing. Het merendeel lijkt zich over de simulaties heen te kunnen zetten, met wat lacherig haantjesgedrag en norse blikken die emotie schuwen. Buiten de vergaderkamer reageren zij maar al te graag af op sullige soldaten of mooie vrouwen in bikini die de kustlijn sieren. Voor elk vervelend explosief personage in het peloton dat stress de vrije loop laat, is er echter ook een soldaat van het imploderende soort. Deze wuift alles het liefst weg tot de situatie het niet meer toelaat en alles tegelijk naar buiten komt. De film lijkt op te bouwen naar een schokkende conclusie, waarin verknipte soldaten de realiteit uit het oog verliezen en de witte muren van het resort rood zullen kleuren.
Een klein groepje mannen en vrouwen dat betrokken is geweest bij een controversiële beslissing maakt de meeste kans om tot onherroepelijke acties over te gaan. Zij beginnen zichzelf dankzij de militaire leiding te zien als wegwerpsoldaten, kopjes die sneuvelen zonder dat men er erg in heeft. Na dit besef beginnen meerdere personages te ontsporen, en blijft het lang de vraag wie er zal knappen. De confrontatie die volgt is verschrikkelijk, maar enigszins voorspelbaar en teleurstellend. Na alle nihilistische en gewelddadige blikken van soldaten die de dood hebben gezien en zijn teruggekeerd, is de uiteindelijke conclusie niet de surrealistische klapper die je verwacht, maar een onbeduidende anticlimax.
Het lijkt alsof het regieduo er een punt mee wil maken. Na alle buitengewone gebeurtenissen, prikkelende beelden en woeste gedachten, eindig je wachtend op iets dodelijks dat nooit komt; net als de terugkerende soldaten. Ga je op zoek naar dat soort symboliek dan is Voir du Pays een bijzondere film die veel bereikt met een kleinschalig script. Buiten enkele sentimentele monologen vertellen de regisseurs het verhaal zoveel mogelijk aan de hand van subtiele details, enkel met beelden en gezichtstrekjes. De uiteindelijke verwerking van de hoofdpersonen lijkt evengoed een domper in de vrij abrupte eindscène.
Los van de twijfelachtige apotheose stellen de filmmakers interessante vragen, zetten zij personages neer die samen een multidimensionaal verhaal vertellen en is vooral de aandacht voor de kleinste details bewonderenswaardig. Voir du Pays brengt de complexe wrok en psychologische littekens van soldaten via een simpel verhaal naar een soort niemandsland tussen het oorlogsgebied en het land waar ze voor vechten. Mooi gebracht en heel subtiel. Toch had een écht duistere en verknipte finale niet misstaan.
