Tijdens een avondje stappen duikt Zahira plotsklaps verschrikt weg achter de rug van de jongen die haar probeert te versieren. Even verderop staat haar oudere broer Amir vrolijk te kletsen op de dansvloer. In tegenstelling tot hem, hoort Zahira daar helemaal niet te zijn. De traditie zegt dat deze achttienjarige meid niet mag uitgaan en drinken met Brusselse leeftijdsgenoten in een club. Haar Pakistaanse ouders hebben heel andere plannen voor ogen. Plannen, die die ochtend zorgvuldig op de keukentafel werden uitgespreid. "Kom", zei haar moeder, Zahira wijzende op de drie portretfoto's van besnorde heren die voor haar uitgestald liggen. "Kies er maar een."
Trouwen met een Pakistaanse man is de volgende stap van de oplossing die haar ouders bedacht hebben voor de kant die haar leven dreigt op te gaan. De eerste stap was een abortus. De enige manier om de schande van het per ongeluk zwanger raken van haar geheime vriendje te verdoezelen. Zahira heeft echter helemaal geen zin om met een vreemde te trouwen. Ook niet als ze eerst een keer met hen mag praten. "Via internet", legt haar moeder trots uit. "We moeten wel met onze tijd meegaan."
Zoals ongetwijfeld meer jongeren met een multiculturele achtergrond zit Zahira klem tussen twee werelden. Thuis wordt ze geconfronteerd met de traditionele cultuur van haar Pakistaanse familie, maar zodra ze de deur uit stapt, verliest ze zich zoveel mogelijk in een zorgeloos tienerleven samen met haar beste vriendin Aurore. In de loop van Noces komen deze twee werelden steeds harder met elkaar in botsing. Hoe lang ze het ook probeert uit te stellen, uiteindelijk zal Zahira een keuze moeten maken. Met haar expressieve ogen weet Lina el Arabi steeds weer feilloos de gevoelens van haar personage over te brengen en je mee te laten leven met haar continue innerlijke strijd. Wel of geen abortus? Kiezen voor zichzelf of voor haar familie? Het zijn complexe keuzes. Gelukkig trekt regisseur en scenarist Stephan Streker er ruimschoots de tijd voor uit om deze vanuit verschillende personages en standpunten te beschouwen. Hij belicht beide kanten van het verhaal, zonder een oordeel te vellen. Het gevolg is dat je langzaam maar zeker zelfs begrip begint op te brengen voor de in westerse oren radicaal klinkende standpunten van Zahira's familie.
Dat op zich is al een knappe prestatie. Maar Noces is meer dan alleen een film die een klein beetje wederzijds begrip in een multiculturele samenleving probeert te stimuleren. Het is daarnaast een film die je oprecht weet te raken. Streker weet de juiste balans te vinden tussen glimlachen en tranen. Zo zien we Zahira samen met Aurore giechelen om de foto's van de drie mannen waaruit ze haar echtgenoot moet kiezen, vlak nadat ze deze in horror voor het eerst aanschouwde op de keukentafel. De ironie van de situatie ontgaat ook Zahira zelf niet. In haar jeugdige onschuld lijkt ze echter simpelweg te geloven dat alles op een of andere manier wel weer goed zal komen. Dus sluipt ze 's avonds het huis uit om stiekem te gaan stappen en zien we haar zelfs na het spotten van haar broer in de club lachend met wapperende haren achterop een motor naar huis rijden. Terwijl de camera als in gedachten even afdwaalt naar het rood oplichtende asfalt dat voorbijflitst, blijft de harde dancemuziek van de club nog even doorklinken. De oorverdovende stilte die intreedt wanneer Zahira voor haar deur afstapt, symboliseert de abrupte overgang van haar ene wereld naar haar andere. Welke ze uiteindelijk zal kiezen, kan op dat moment zelfs Zahira met geen mogelijkheid voorspellen.
