After the Storm is een ontroerend drama met sympathieke personages, zoals regisseur Koreeda ze de laatste jaren vaker maakt. Met een rustig tempo, warme mensen en verstoorde familierelaties die (enigszins) hersteld worden.
Hirozaku Koreeda treedt daarmee steeds vaker in de voetstappen van de legendarische Yasujiro Ozu. Naast het telkens weer verkennen van vergelijkbare verhalen en thematiek maakt Koreeda vanaf het eerste shot duidelijk dat hij weet wie hem voorging.
Koreeda opent in een kleine Japanse keuken waar een moeder en dochter aan het werk zijn. Links van hen zien we een reeks rechthoekige ruimtes, deurkozijnen die naar deurkozijnen leiden. Koreeda's stijl van filmen vervalt nooit tot het kopiëren van Ozu, daar zijn de montage en shotkeuze van Ozu te specifiek voor. Maar zowel in de compositie als in de shotlengte en vorm van de sets is Koreeda duidelijk geïnspireerd door de meester.
Vader Ryota is een gefaalde schrijver die al jarenlang geen woord meer op papier krijgt en af en toe bijklust als louche privédetective. Onvoldoende om kinderbijslag aan zijn ex-vrouw te betalen, waarop zij dreigt zijn zoon bij hem weg te houden. Ondanks zijn tekortkomingen is Ryota een sympathieke dromer.
De ster van de film is echter zijn moeder, gespeeld door de fantastische Kirin Kiki die vorig jaar ook al zo goed was als de oude vrouw in An van Naomi Kawase. Met haar rake, droge observaties is zij de grootste bron van humor in de film. Zij is de enige in de film die haar leven accepteert zoals het is, iets waar de rest van de personages mee worstelt. Vooral Ryota, die niet geworden is wie hij eigenlijk wil zijn en het daar erg moeilijk mee heeft.
Koreeda maakte er al eerder films over, maar sinds Still Walking uit 2008 gaan eigenlijk alle films van de Japanse regisseur over gezinsbreuken, waarna familieleden weer toenadering tot elkaar zoeken. De tweeling in I Wish, de ouders en zonen in Like Father, Like Son, de zussen in Our Little Sister en nu de vader en zoon in After The Storm. Met uitzondering van het aparte Air Doll uit 2009 waarin een sekspop tot leven komt.
Net als in zijn eerdere werk laat Koreeda in After the Storm zowel de ontzettende pijn als de onmetelijke liefde die mensen elkaar geven op subtiele en poëtische manieren zien. Soms zit dat in een steelse blik of een schijnbaar terloopse opmerking, altijd precies getimed. De melancholie als gevolg van hoe we elkaar emotioneel verwonden en helen, maakt dat Koreeda's films zo raken.
Het deert niet dat Koreeda dit presteert met steeds meer op elkaar lijkende films. Sterker nog, als Koreeda zulke kwalitatief hoogstaande films als After the Storm blijft maken, mag hij nog heel lang zo doorgaan.
