Je kunt natuurlijk op de gebruikelijke manier naar Alberta kijken, maar misschien is het beter om er een drankspelletje van te maken. Iedere keer dat de titel voorbijkomt, is het tijd voor een shotje. Het mooie meisje met het roze haar stelt zich voor als Alberta: drink! De boshut waar ze haar getrouwde minnaar mee naartoe lokt bevindt zich in Alberta: drink! Het liedje dat tijdens hun autoritje ter plaatse op de radio draait is de Alberta blues: drink! Het grote voordeel van deze tactiek? Dat je met een beetje geluk dronken genoeg bent tegen de tijd dat de absurde finale aanbreekt.
Ondanks de titel, is de officiële hoofdpersoon niet Alberta, maar Freek. Een succesvolle reclameman die - helaas voor zijn echtgenote Iris - aan één vrouw niet voldoende heeft. Er is slechts één regel waar hij zich aan houdt wanneer hij buiten de pot pist: de minnares moet minstens de helft van zijn leeftijd plus één jaar oud zijn. Dus wacht hij geduldig tot zijn nieuwste doelwit Alberta haar vierentwintigste verjaardag viert, voordat hij de affaire consumeert. Tegen die tijd is hij echter al hopeloos verliefd geworden. Dus wanneer Alberta oppert om samen naar haar naamgenoot in Canada te reizen om aldaar in een boshut te gaan wonen, staat hij te trappelen om het thuisfront met een slap excuus over een dreigende burn-out achter te laten.
Zo gezegd, zo gedaan. Eenmaal ter plaatse slaat de desillusie van het boshutleven, vol repetitieve landschapsschilderingen en eindeloze boswandelingen, al snel toe. Het is aan een parade van vreemd genaamde lokale personages om de dreigende verveling te verdrijven. Terwijl het nieuwsgierige Canadese politieduo Bread en Butter zorgt voor de nodige comic relief, gaat de vrachtwagenchauffeur Dragonfoot de concurrentie aan op het romantische vlak. Wanneer Alberta besluit er met deze zelfgedoopte indiaan vandoor te gaan, rijst onbedoeld de hoop dat je hen niet meer terug zal zien. En niet omdat deze twee op papier een veel betere match vormen dan Alberta ooit met de vreemdgaande reclameman deed.
Naarmate het verhaal vordert, wordt het steeds lastiger om te begrijpen wat men in hemelsnaam ziet in de titelheldin. Nauurlijk, net als alle andere vrouwen die Freek strikt, is ze jong en mooi. Alberta blijkt echter bovenal een nare kruising tussen een hippie uit de jaren zeventig en een verwend tienermeisje. Het ene moment pruttelt ze wat over vrouwelijke zelfstandigheid, om het volgende haar minnaar tijdens een wandeling te dwingen om een twintig kilo wegende 'knuffelkei' helemaal terug naar de hut te slepen. Om ten slotte al joelend in het holst van de nacht poedelnaakt in het bos rond te gaan staan hupsen. In eerste instantie weten de veelvuldige droge opmerkingen van de achterdochtige Iris en de Canadese politiemannen deze en vele andere rariteiten voldoende tegenwicht te bieden. Richting het einde slaat de balans echter volledig door en vliegt het verhaal hopeloos uit de bocht. Na een conclusie waarin niet alleen alle realiteitszin, maar ook alle humor compleet verloren is geraakt, rest slechts de trieste conclusie dat je het beter bij de trailer had kunnen houden. Die is vele malen leuker dan de film en bespaart je anderhalf uur van je leven plus de kosten van een bioscoopkaartje.
