Wie geen idee heeft wat het werk van een lobbyist precies inhoudt, hoeft zich niet meteen te laten afschrikken door de intelligente opzet van Miss Sloane. Tijdens de openingsbeelden van deze politieke thriller doorbreekt hoofdpersonage Elizabeth Sloane onmiddellijk de vierde wand om op koele, zakelijke toon mee te delen waar het in de kern om gaat: "Lobbyen is vooruitzien. Anticiperen wat je tegenstander gaat doen en tegenmaatregelen treffen. De winnaar is de tegenstander altijd één stap voor."
Het is een van de sporadische momenten waarop de makers van Miss Sloane voor hun publiek door de knieën gaan. Hoewel ietwat algemeen geformuleerd, biedt deze introductie een fijn opstapje naar de hectiek die losbarst in het politieke wespennest van Washington DC. Het vooraf drinken van een energiedrankje of een flinke bak koffie is daarom geen overbodige luxe, want al snel volgt een stortvloed aan jargon, die heerlijk doorsneden wordt met gortdroge zakenmannenhumor. En dat alles in een moordend tempo. Juist door de kijker niet aan het handje mee te nemen, maar hem gelijk tussen de kibbelende lobbyisten in te gooien, krijgt regisseur John Madden het voor elkaar om een realistisch beeld te schetsen van deze enigszins abstracte wereld.
En dat terwijl zijn film louter draait om fictieve gebeurtenissen. De inzet voor de gehele lobbykwestie is een controversieel wetsvoorstel genaamd Heaton-Harris, dat staat voor een striktere wapenregulering. Op dat moment komt Elizabeth Sloane in het spel. Zij is het type zakenvrouw dat zich niet makkelijk laat overreden, zelfverzekerd is en bovendien meedogenloos optreedt wanneer nodig. Na een onderonsje met de topmannen van een machtig lobbybedrijf (dat wapens aantrekkelijk wil maken voor vrouwen) keert Sloane zich tegen hen. Met een klein, redelijk onervaren team onder haar supervisie trekt ze ten strijde, waarbij ze de morele en juridische regels al snel aan haar pumps lapt. Ze is zelfs bereid om het leven van haar collega's - mogelijk - in gevaar te brengen.
Waarom zij zich zo vurig in het politieke strijdgewoel mengt, blijft gedurende de hele film onduidelijk. Nergens komt een moeilijke jeugd naar voren, of verklaart een gebeurtenis uit het verleden überhaupt haar extreme persoonlijke betrokkenheid bij de kwestie. Zo'n gebrek aan drijfveren geldt doorgaans als een zwaktebod, maar in Miss Sloane is dat zeker niet het geval. Opvallend genoeg is het juist de afwezigheid van deze informatie die ervoor zorgt dat Elizabeth Sloane zo'n ongrijpbaar en onvoorspelbaar personage wordt.
Gelukkig blijft ze nog wel menselijk; voortdurend bekruipt je het gevoel dat er méér schuilgaat achter haar afstandelijke gelaat. Tijdens nachtelijke bezoekjes bijvoorbeeld, wanneer een mannelijke escort op het punt is aangekomen waarop hij haar gevoeligheden weet te toucheren. Of wanneer Sloane na een grote tegenslag in een gigantische woede ontsteekt en alle spullen van haar bureau slaat.
Het is de combinatie van een slim geschreven script (door nieuwkomer Jonathan Perera, die eerder werkzaam was in de advocatuur) en het uitstekende acteerspel van Jessica Chastain, waardoor Miss Sloane zich onderscheidt van andere politieke thrillers. Laatstgenoemde actrice bewijst bovendien opnieuw dat zij moeiteloos heen en weer kan bewegen binnen het breedst denkbare spectrum aan emoties. Moeilijk voor te stellen ook, dat iemand anders de roodharige schone in deze rol zou kunnen vervangen. Het moge duidelijk zijn dat de Academy haar over het hoofd heeft gezien bij de Oscarnominaties.
John Madden en co weten op hun beurt het volle potentieel van hun zelfbedachte lobbykwestie te benutten, wat leidt tot een spannende, intelligente en onderhoudende film. Af en toe zoeken ze de grens met spionagethrillers op (lees: afluisterapparatuur op kakkerlakken), maar gelukkig gaat het realiteitsgevoel nooit verloren. Ook hier is het verrottingsproces van de Amerikaanse politiek van binnenuit begonnen en zijn rechters en politici in veel gevallen corrupt. Dat maakt het slaan van een bruggetje met de huidige situatie in de Verenigde Staten natuurlijk wel erg gemakkelijk, maar tegelijkertijd ook een beetje onnodig.
