Er is geen echtpaar in de Amerikaanse geschiedenis dat dichterbij een officieus koningshuis komt dan John Fitzgerald Kennedy en zijn vrouw Jacqueline 'Jackie' Lee Bouvier. Het stel is in de harten van alle Amerikanen gesloten, wat alleen nog maar sterker werd nadat de president tijdens een autoparade in Dallas in november 1963 werd doodgeschoten. Nog geen drie jaar was JFK de bewoner van het Witte Huis en echt veel heeft hij in die korte periode niet kunnen bereiken.
Kennedy bemoeide zich met de Cuba-crisis en gaf een historische toespraak in Berlijn. Dat is het dan ook wel zo'n beetje. Na zijn dood kreeg zijn persoon, ondanks alle privéschandalen die hem troffen, een haast mythische status. Maar hoe heeft zijn weduwe Jackie de periode van first lady en de laffe moord op haar man ervaren? Wat voor beeld is van haar achtergebleven, anders dan dat ze vijf jaar na de dood van haar echtgenoot hertrouwde met de rijke Griekse zakenman Aristoteles Onassis? Filmmaker Pablo Larraín en actrice Natalie Portman proberen ons inzichten te verschaffen.
Het duurt even voor je erin komt. Dit komt met name door de inspanningen van Portman die je weliswaar het voordeel van de twijfel wilt geven, maar aanvankelijk veel weg hebben van het neerzetten van een typetje. Pas wanneer de thematiek ernstiger wordt, zoals de depressie die Jackie voelde na de dood van haar man en de moeite met het moederschap die dit opleverde, komt het besef dat Portman juist een razendknappe prestatie neerzet. In Portmans gedaante is Jackie een krachtige intelligente vrouw, met een stevige mening die niet enkel volgzaam achter de president-gemaal aanhobbelde.
Portman heeft hard haar best gedaan om zo veel mogelijk op haar personage te lijken. Dit is een aanpak die gemakkelijk op haar had kunnen terugslaan, maar ook een opgave die haar weinig andere opties gaf. De beeltenis van Jackie Kennedy is zo bekend dat elke afwijking ervan tot gefronste wenkbrauwen had geleid. Maar het is toch ook vooral haar uiterlijke verschijning die de mensen is bijgebleven en juist dit eenzijdige beeld biedt kansen om ook Jackies persoonlijkheid nader in te vullen. Portman voert het echter verder door dan het nadoen van het personage. De lijzige manier van praten die de actrice demonstreert, klopt dan ook met de werkelijkheid, ook al lijkt het voor de leek te vet aangezet.
Een groot deel van de biopic Jackie draait om een interview dat Jackie Kennedy een week na de dood van John F. gaf. Het vraaggesprek werd afgenomen door Theodore H. White voor Life-magazine, al worden de journalist in kwestie noch zijn medium bij naam genoemd. Dit geruchtmakende interview wordt door Larraín afgewisseld met een razendknappe montage van archiefbeelden en geënsceneerd materiaal van Jackie die de Amerikaanse pers een rondleiding door de ambtswoning geeft. Opvallend hierbij is dat het tot in detail is uitgewerkt, waarbij vooral de vele iconische outfits van Jackie Kennedy voorbijkomen.
Dit project ging door diverse handen. Ooit zou Darren Aronofsky de regie voeren met Rachel Weisz als first/leading lady. En het zou een miniserie voor HBO worden. De vele aanpassingen die zijn gedaan hebben het eindresultaat geen kwaad gedaan. Over uitgerekend Kennedy's maîtresse Marilyn Monroe gaat het verhaal dat ze zorgeloos en onherkenbaar over straat kon lopen. Norma Jean Baker kon Marilyn elk moment aan- of uitzetten. Bij Jackie Kennedy lag dit anders. Zij stond altijd aan en was altijd in functie. Juist daarom is dit portret zo adembenemend en gedurfd.
Jackie wordt door Larraín neergezet in een sombere statische beeldvoering met veel close-ups. Onnavolgbaar is de weduwe die in de stromende regen met haar naaldhakken het drassige, modderige zand van Arlington Cemetery betreedt op zoek naar de laatste rustplaats van haar wijlen echtgenoot. We zien hier een charmante dame met het hart op de tong, rokend en de journalist influisterend dat sommige zaken maar beter niet op papier konden worden gezet. Op film mag het wel en Portman mag eind deze maand komen opdraven voor de Oscar.
