Mean Girls, naar een scenario van comédienne en Sarah Palin-dubbelgangster Tina Fey, betekende niet alleen de definitieve doorbraak van Lindsay Lohan en Rachel McAdams maar is ook een heerlijke vileine blik op het Amerikaanse highschoolleven. Compleet met kliekjes populaire meisjes, leeghoofdige jocks en hopeloos verloren nerds. De hokjesgeest en clichés waren ruimschoots vertegenwoordigd, maar Fey speelde er op amusante wijze mee. Dezelfde associaties roept Cool Girls op, maar dan bezien vanuit de positie van de underdog: de sullige meisjes die als laatste gekozen worden bij gym en overduidelijk niet populair zijn.
Helaas: filmmaker Peter Hutchings komt niet eens in de buurt van de voorgenoemde komedie van Mark Waters uit 2004. In de States wordt Hutchings' tweede speelfilm overigens uitgebracht als The Outskirts, wellicht om de vergelijking met Mean Girls uit de weg te gaan. BFF's Mindy en Jodi hebben het misschien met elkaar getroffen, maar niet met hun schoolgenoten. Ze besluiten op vredesmissie te gaan en de populaire meiden van hun klas om een staakt het vuren te vragen. Hier wordt tot hun grote verbazing positief op ingegaan en de twee cynische vriendinnen worden zelfs uitgenodigd voor een groot huisfeest met drank en jongens.
De hoge mate van voorspelbaarheid uit zich in het gegeven dat de twee jongedames schaamteloos in de maling worden genomen op het feestje. Jodi's webcam blijkt gehackt en Whitney, de überbitch van de school, heeft een smeuïge compilatievideo van Jodi's meest gênante momenten gemaakt. Deze worden dan ook groot geprojecteerd ten overstaan van de halve school. Mindy en Jodi zinnen op wraak. Nerds zijn cool en door hun grote levenservaring met tegenslagen perfect in staat om terug te slaan. Ze formeren een team met nog meer sneue gevallen om werk te maken van hun missie om de pestkoppen een lesje te leren.
Dit zou aanleiding kunnen zijn om eens lekker uit te pakken, maar juist als de krachten van de meiden worden gebundeld, slaat de boel dood. Er worden een timide lesbische akela ten tonele gevoerd, een stoere grofgebekte dame en een doortastende rijkeluisdochter die zo bij de CIA kan solliciteren, maar de focus blijft toch vooral op Mindy en Jodi liggen. Er worden zelfs ook nog een aantal mannelijke lotgenoten gerekruteerd, waarbij de schrijvers zich verliezen in extremiteiten. Gaandeweg laten ze zelfs hun onverschillige sarcastische houding vieren. De achtergestelden lopen constant van de daken te schreeuwen dat ze bij geen enkel groepje willen horen, maar zitten daar kennelijk zo mee dat ze zich toch verenigen en op wraak zinnen.
Kennelijk valt er dus wel wat te zeggen voor de theorie dat iedereen de behoefte voelt om ergens bij te horen. Hutchings mikt vreemd genoeg op de kracht van het individu en maakt zichzelf hierdoor ongeloofwaardig. De hoofdrollen in deze matige middelbareschoolkomedie zijn weggelegd voor Eden Sher, die haar zonderlinge wereldvreemde rol in de sitcom The Middle nog eens dunnetjes overdoet en voormalig tienersterretje Victoria Justice. De dames hebben een leuke chemie samen, maar wanneer de scherpte van de dialogen is afgegleden en vervangen is door klef sentiment blijft hiervan niet veel meer over.
Het venijn zit hem doorgaans in de staart, maar dat geldt niet voor Cool Girls. In de afsluitende akte is er natuurlijk weer het gebruikelijke misverstand dat de vriendschap van de meiden onder drukt zet en er wordt ook nog eens een kalverliefde tegenaan gegooid. De conflicten lost Hutchings op met een salvo tenenkrommende klefheden. Leuk geprobeerd, maar deze dertien-in-een-dozijnkomedie ontbeert pit en originaliteit.
