Wat kan er nog gezegd worden over de Fifty Shades of Grey-trilogie, dat niet al uitgebreid bediscussieerd werd in boekenclubs, televisieprogramma's en vriendinnengroepen? Iedereen die de behoefte heeft - plus velen die dat niet hadden - zijn bekend met het fenomeen van schrijfster E.L. James dat ooit ontstond als erotische fanfictie van de Twilight-saga. Knappe vampier Edward en onhandig tienermeisje Bella maakten plaats voor woest aantrekkelijke miljardair Christian Grey en onzekere literatuurstudente Anastasia Steele. Met hun rode SM-speelkamer veroverde het nieuwe 'power couple' al snel de wereld. Eerst op papier, en vervolgens in 2015 ook op het grote scherm met de verfilming van het eerste deel van de trilogie. Nu is het de beurt aan Fifty Shades Darker om de kassa's te laten rinkelen. Zal dit brave vervolg de hooggespannen verwachtingen waar kunnen maken zonder de controverse en de castinghype die de eerste film omringden, of is het einde van de spanningsboog inmiddels bereikt?
In Fifty Shades Darker draait alles om de romance van de twee hoofdpersonages. Het feit dat Anastasia haar Christian verliet aan het einde van de vorige film, mag de pret dan ook niet lang drukken. Een ontmoeting in de eerste vijf minuten volstaat voor onze heldin om haar ontzetting over de sadistische neigingen van haar grote liefde van zich af te schudden. "Kunnen we ergens samen gaan praten?", smeekt meneer Grey. "Nee", antwoordt juffrouw Steele resoluut. Maar ze bedoelt natuurlijk ja. In de volgende scène zitten de geliefden dan ook in een luxe restaurant hun relatie te heronderhandelen. Geen regels en geen geheimen meer, is de uitkomst. Hij heeft haar uiteindelijk meer nodig dan zijn sadomasochistische uitlatingen. Zo blijft hij tenminste consequent volhouden, wanneer zijn wederhelft met regelmaat haar hernieuwde twijfels uit. Ware liefde overwint alles in het Fifty Shades-universum. Geen jaloerse ex of dreigend toekijkende engerd die daar in het slotstuk een stokje voor gaat kunnen steken.
Waarom zou je een winnende formule veranderen? Dat moet het gedachtegoed van de makers van Fifty Shades Darker geweest zijn. Nieuwe regisseur James Foley weet net zomin een eigen stempel op dit deel te drukken als zijn voorganger Sam Taylor-Johnson twee jaar geleden. Opnieuw worden we getrakteerd op een voorspelbaar plot dat over enkele dramatische hobbels de weg naar het onvermijdelijke goede einde vervolgt. Er zijn wederom een handvol goedgeplaatste grapjes, waarvan er ditmaal zelf een paar uit de mond van de notoir humorloze Grey ontsnappen. De soundtrack bestaat voornamelijk uit popliedjes met hitpotentie, die lijken te zijn uitgezocht op de mate waarin de songtekst het verhaal weet samen te vatten. Van 'I just wanna keep calling your name, till you come home', tot 'you give me bad bad love, but I love it baby'.
De casting van Kim Basinger als Elena Lincoln is dan wel weer een leuke knipoog naar 9½ Weeks, de erotische boekverfilming uit de jaren tachtig waar Fifty Shades of Grey veel mee vergeleken wordt. Inmiddels valt er weinig emotie meer af te lezen van het gezicht van de actrice. Haar jaloers toegeknepen ogen stralen desondanks perfect de essentie van deze snode 'Mrs. Robinson' uit. Het type vrouw dat Christian Grey als getraumatiseerde tiener liet kennismaken met SM en vuile blikken werpt naar de heldin wanneer deze het waagt hem aan een normale liefdesrelatie te onderwerpen. Naast Mrs. Lincoln introduceert Fifty Shades Darker nog twee andere slechteriken, maar noch de kwaadaardige baas van Anastasia, noch de gestoorde ex van Christian slagen erin dit vervolg het donkere randje te geven dat de titel belooft.
Ook in de slaapkamer wil het niet spannend worden. Waar de eerste film al een sterk gecensureerde versie van de spraakmakende seksscènes uit de boeken uitvoerde, is het vervolg nog een tandje braver ingeschaald. Op een halfhartige billenkoek en een paar handboeien na, zijn de SM-spelletjes zelfs in hun geheel verdwenen. De filmmakers zouden toch niet daadwerkelijk geloven dat miljoenen vrouwen naar de bioscoop snellen om minutenlang naar het ontblote bovenlijf van een kronkelende en kreunende Dakota Johnson te staren? Vast niet. Mr. Grey, slimme zakenman als hij is, zal wel een waterdichte naaktclausule in zijn contact onderhandeld hebben. Veel meer dan de glooiing van zijn achterwerk valt er niet te bespeuren.
Koestert u desondanks de hoop dat Mr. Grey zich verder bloot zal geven in het slotstuk? En kunt u niet wachten om opnieuw circa twee uur lang naar meer zwijmelend 'ik wil je, maar ik kan je niet geven wat je nodig hebt'-getouwtrek te kijken? Zit dan de aftiteling van Fifty Shades Darker ook nog even uit. Een korte teaser voor deel drie zal uw beloning zijn. Wellicht dat de afsluiter van de trilogie Valentijnsdag in 2018 wat spannender weet te maken dan Fifty Shades Darker die van dit jaar.
