Na haast een decennia aan rondzwerven op het internet en een notatie op de 'Black List' voor ongeproduceerde filmscripts, vliegt Jon Spaihts' debuutscript Passengers plotseling de bioscoop in. De bombastische trailers leggen niet al te veel nadruk op de sciencefiction of de honderdtwintigjarige reis die het ruimteschip Avalon maakt met duizenden slapende passagiers aan boord. De marketingcampagne richt alle pijlen op Chris Pratt en Jennifer Lawrence in een romantisch ruimteavontuur. De chemie tussen de twee menselijke boxofficekanonnen springt er misschien uit in de interviews, maar in Passengers wordt het koppel tegengehouden door een genremix die alle hokjes probeert af te vinken.
Mochten de trailers niet verduidelijken of Passengers nu prikkelende scifi is of een exotische romkom, wees gerust, de film zelf wikt en weegt ook. Sterker nog, het verhaal is het best spoilerloos te omschrijven als een mengelmoes van Gravity, Titanic en Cast Away. Met misschien nog een tintje Wall-E. De eerste akte van Passengers is veruit het indrukwekkendst en zet een intrigerende setting neer. We worden mooi op sleeptouw meegenomen wanneer Jim en Aurora negentig jaar te vroeg wakker worden, waarbij het een plezier is om het eenzame ruimteschip te verkennen. De verhaalopbouw en het script zijn hierbij vrij natuurlijk, zonder onnodige uitleg of geforceerde dialogen. Voornamelijk Chris Pratt krijgt hier de kans om zich in te leven in zijn rol en hij wordt prachtig ondersteund door de charismatische robotbarman gespeeld door Michael Sheen. De opening biedt bovendien prachtige special effects, een droomachtig ruimteschip en stelt boeiende vragen over eenzaamheid, met een wat duister toontje. Helaas vertroebelt deze fraaie focus na de eerste plottwist.
Er wordt getracht een mooi emotioneel spectrum te creëren, door de naargeestige opening op te volgen met een romantische insteek. De thema's van eenzaamheid en romantiek hebben samen alle potentie van de wereld. Ware het niet dat Jim en Aurora te oppervlakkig zijn om de combinatie van drama en romantiek echt te laten werken. Zij worden namelijk geheel gedefinieerd door hun situatie, hun acties komen niet voort uit hun eigen karakterfouten, maar zijn een logisch gevolg van eenzaamheid, paniek of spijt. Of het plot. Het zorgt voor een zeer oppervlakkig liefdesuitje dat nooit echt persoonlijk wordt of je hart raakt; de chemie gaat nooit verder dan situationeel geflirt en toenadering door levensbedreigende situaties. Hierbij trekt Jennifer Lawrence aan het kortste eind en krijgt de minste kansen om subtiel acteertalent in te zetten. Waar Jim nog mooi opgebouwd wordt, wordt Aurora veel minder blootgesteld aan filosofische kwesties maar eerder aan sexy of actievolle scènes. Hierdoor wordt ze eerder neergezet als een aantrekkelijk speelmaatje voor Jim, dan een personage dat ook op hetzelfde emotionele vlak probeert om te gaan met een hachelijke situatie.
Naarmate het verhaal vordert blijft Passengers wel boeien met interessante ontwikkelingen op het schip, pittoreske beelden en vlotte dialogen. Het script raakt echter langzaam maar zeker vervuild met geforceerde scènes. Een enkele scène in het bijzonder met een zwaartekrachtloos zwembad ziet er spectaculair uit maar is vrijwel betekenisloos en wordt in de volgende scène weggewuifd. Er zijn ruime kansen om alle actie mooi te verbinden aan de karakterontwikkeling. Zo zijn Jim en Aurora respectievelijk een ingenieur en journalist, maar geen van beiden zetten deze achtergrond op een nuttige manier in. Aurora bevraagt een aantal mysterieuze problemen op het schip, maar geeft vrij snel op. Om later op een onnodig geforceerde manier alsnog te leren wat er speelt achter de schermen. Jim heeft alle gelegenheid om zijn mechanische vaardigheden in te zetten om zich uit situaties te McGyveren, maar buiten het plakken van een camera op een vuilnisdrone en het slopen van apparaten wordt dit nauwelijks benut.
Op papier heeft Passengers alles in zich om een enorme hit te worden. Naast de castleden zijn er het groots in beeld gebrachte Avalon, prima acteerwerk en interessante vraagstukken die uit de trailers gehouden zijn. Des te meer is het zonde dat al deze elementen nooit echt samenkomen, maar net even te geforceerd zijn in een ambitieuze poging om een verhaal voor iedereen te maken. Toch blijft Passengers lang boeien en is hij zeker bezienswaardig voor romantisch aangelegde sciencefictionliefhebbers. In ieder geval tot de helft. Voornamelijk dankzij het script, dat origineler is dan de thematische mengelmoes en de trailers doen vermoeden. Pas in de afronding, wanneer meerdere filmclichés de kop opsteken, verliest de film definitief zijn potentie. Dit sterrenvehikel is geen rampenfilm met wat grote namen erop geplakt, maar is zowaar een originele blockbuster die helaas veel moet inboeten door een ambitieuze en warrige tweede helft. Net als een slecht gekoppeld stelletje is Passengers eventjes prachtig om te zien, maar uiteindelijk valt hij uit elkaar; net niet de juiste chemie.
