Complete Unknown opent intrigerend. We zien Rachel Weisz met hippiekapsel een kamer bekijken, die ze mogelijk wil huren. We zien Weisz ook als een verpleegster met pruik in een goochelshow in China en in een auto sober voor zich uit staren. Zijn het allemaal dezelfde personages?
Hoe het precies zit blijft lange tijd onduidelijk. We zien hoe ze een toevallige ontmoeting orkestreert met Clyde en zich voorstelt als wetenschapper Alice. Clyde neemt haar mee naar de verjaardag van zijn collega Tom. Daar blijkt de ontmoeting met Tom het doel van Alice te zijn en al snel ontstaan er allemaal spanningen rond de dinertafel. Beetje bij beetje ontrafelt het mysterie zich en vallen de puzzelstukjes van de verschillende personages uit de openingsscène op zijn plek. Het is daarna de vraag welke impact deze spanningen op Tom zullen hebben.
Voor regisseur Joshua Marston, die mede het scenario pende, is Complete Unknown zijn eerste volledig Engelstalige film. Zijn eerdere werk Maria Full of Grace was voornamelijk in het Spaans en The Forgiveness of Blood in het Albanees. Hij past dezelfde stijl toe als in zijn eerdere werken, bijvoorbeeld door zijn acteurs van dichtbij te filmen en een claustrofobisch gevoel op te wekken. Voor zijn hoofdrollen heeft hij met Rachel Weisz en Michael Shannon twee geweldige acteurs. Beide rollen zijn heel introvert waarbij je door te letten op hun lichaamstaal probeert af te leiden wat ze eigenlijk denken. Beide acteurs zijn als geen ander in staat om hun personages juist in die stille momenten leven in te blazen waardoor je wilt weten hoe het verder gaat, zelfs als er weinig gebeurt.
Maar hoe boeiend het ook begint, zo langdradig is het laatste deel. Hoe meer Alice loslaat over haar leven, hoe minder haar personage intrigeert. De montage in de tweede helft lijkt uit een andere film te komen. Alsof Marston er zeker van wilde zijn dat het publiek alles zou begrijpen. Maar de waaromvraag beantwoordt hij daarmee niet, evenals de vraag waarom Alice zo belangrijk was voor Tom en andersom. Soms is het mooier als vragen onbeantwoord blijven, maar helaas voelt het alsof Marston zich er makkelijk vanaf wilde maken. Marston lijkt het einde bovendien geleend te hebben van Closer. Alleen zonder dat niveau te halen of een bevredigend gevoel achter te laten. Dat is jammer, maar ook best knap gezien het acteertalent en het sterke begin.
