Dertiger Mathieu Capelier is altijd zonder vader opgegroeid. Maar op een dag krijgt de Parijzenaar een telefoontje uit Canada van een oude vriend van zijn vader. Deze Pierre belt met de mededeling dat zijn vader tijdens een weekendje vissen is verdronken. Het enige dat hij voor Mathieu heeft achtergelaten is een klein pakketje. Geïntrigeerd besluit Mathieu de reis naar Québec te maken. Daar neemt Pierre hem op sleeptouw en ontdekt hij stukje bij beetje wat voor man zijn vader was.
In veel opzichten is Le Fils de Jean een familiestudie. Bijna alle gezinnen in de film staan op de één of andere manier wel op hun kop, en allemaal gaan ze daar op een andere manier mee om. Zo kunnen Mathieus halfbroers na de dood van hun vader nauwelijks nog door één deur. Ze ruziën constant over wat hij gewild zou hebben. Mathieu zelf kan dit alleen maar van een afstand toezien. De grote vraag is dan ook of dit een familie is waar hij wel bij wil horen. Maar ook al laat regisseur Lioret hiermee zien hoe complex de verhoudingen binnen een familie kunnen zijn en hoe ver die banden kunnen reiken, hij kan zijn personages hier niet meer diepte mee geven. Daarvoor doet hij simpelweg te weinig met de situatie waarin ze zich begeven.
Ook als Mathieu meer over zijn vader te weten komt, leidt dat niet tot meer diepgang. Wat hij hoort van zijn ruziënde halfbroers en Pierre blijft slechts bij feitjes. Juist van Pierre zou je verwachten dat hij wel een mooie anekdote of sterk verhaal over zijn beste vriend zou hebben, maar die blijven nagenoeg uit. Regisseur Lioret geeft nergens een beeld van wat voor persoon Jean nu eigenlijk was, terwijl dat juist is waarom Mathieu de oversteek heeft gemaakt. Er is niets voor Mathieu om zich aan vast te houden, en wat hij te weten komt lijkt nauwelijks iets bij hem teweeg te brengen. Wat Mathieu nu eigenlijk van de hele situatie vindt, wordt nooit duidelijk.
Pas in de laatste minuten laat Lioret de stukken op hun plaats vallen. De draai in het verhaal is geen grote verrassing, maar zet al het voorgaande in een nieuw licht en beantwoordt zo een paar slepende vragen. Het is jammer dat Lioret pas aan het einde tot de kern van het verhaal komt: een familie die toenadering probeert te zoeken voordat het te laat is, maar niet zo goed weet hoe. Een tikje melodramatisch is het wel, maar alsnog geeft het Le Fils de Jean in de laatste minuten toch nog een hart. Net zoals dat geldt voor Mathieu en zijn nieuwgevonden familie, is dat beter laat dan nooit.
