Weelderige figuren vullen het zwembad. Stuiterende borsten, strakgespannen badpakjes en een gehandicapte jongeman die op de minst sexy mogelijke manier het water ingetakeld wordt. Adios Amigos opent met sterke beeldcomposities die de onzichtbare barrière tonen tussen drie gehandicapte jongens en hun prikkelende leeftijdsgenoten. Om vervolgens het woord te geven aan de meest eloquente van het stel: Heeft ze grote tieten?. Terwijl Lars aan de nieuwsgierige en slechtziende Joost het uitzicht omschrijft, barst de cynische Philip uit in een klaagzang over hun maagdelijkheid. Je zou bijna vergeten dat het drietal jongens even hitsig en levenlustig is als elke andere tiener. Met een paar decennia aan opgekropte lust besluiten de jongens hun stoute zwembroeken aan te trekken en hun natte dromen na te jagen tijdens een roadtrip naar Salou. Daar waar de meiden zo hard feesten dat zelfs een blinde, een verlamde en een rolstoelgebonden jongen met een tumor in zijn hoofd kans maken op het seksuele avontuur van hun leven.
Deze remake van het Belgische Hasta la Vista volgt op een haar na hetzelfde verhaal en kent tevens een potente mix van kluchtigheid en tragiek. Toch zorgen de capabele handen van regisseur Albert Jan van Rees en scenariste Anne Barnhoorn ervoor dat de Nederlandse variant een harder randje heeft. Waar Hasta la Vista een sterk charmeoffensief heeft, gaat Adios Amigos duidelijk voor de cynische insteek. Hierbij krijgen voornamelijk Martijn Lakemeier en Yannick van de Velde de kans om hun acteertalent in te zetten voor enkele pittige momenten van psychologische oorlogvoering. Waar Adios Amigos voornamelijk in excelleert ten opzichte van zijn inspiratiebron, is de rol van de omgeving van mensen met chronische gezondheidsproblemen. De familieleden van de drie jongens zijn altijd ondersteunend en liefdevol in hun verzorging, maar zelfs met de allerbeste intenties verandert de belevingswereld van Lars, Philip en Joost in een lichamelijke en psychologische gevangenis. Wanneer ze eenmaal kans zien om hieraan te ontsnappen en hun ouders wanhopig volgen, eindigt dit in pittige en snoeiharde confrontaties.
Waar de eerste akte een ijzersterke opbouw kent gevuld met humor, wanhoop en een bijzonder eerlijke weergave van lichamelijke beperkte jongeren, verliest de film in het midden een beetje stoom. Yannicks personage schiet door in een overvloed aan cynisme en sarcasme tot een punt dat een onsympathiek personage dreigt te ontstaan. Gelukkig draagt het bij aan de latere verhaalontwikkeling en maakt het deel uit van zijn persoonlijke groei. Toch zorgt het er bijna voor dat Yannick maar uit één emotioneel vaatje kan tappen zodat zijn indrukwekkende acteerwerk bijna eentonig wordt. Het wordt gecompenseerd door de duistere humor van een scène waarin Philip en Lars hulp nodig hebben en afhankelijk zijn van de slechtziende Joost die in halve paniek worstelt met een keycard.
Gezien de aard van het plot blijft Adios Amigos net als Hasta La Vista behoorlijk smaakvol en is het een bijzonder eerlijk en ontroerend verhaal. De film portretteert bijzondere en gelaagde vriendschappen, brengt een belangrijke boodschap over leven en wanhoop en doorbreekt taboes over seks. Zelfs met een vrijwel gekopieerd basisverhaal is het toch een geheel geoorloofde remake. Dankzij de nieuwe toon en visuele ondersteuning en hier en daar een aangepast subplot biedt Adios Amigos hetzelfde verhaal door een andere bril. Het is zelden een goed idee om een sterke film opnieuw te maken, maar in dit bijzondere geval brengt Adios Amigos een variatie die minstens zo krachtig is. De twee films de één gemoedelijk, de ander hard en confronterend zijn als de zijden van één en dezelfde munt.
