Zoals elk jaar biedt ook 2016 weer volop vervolgfilms. Sommige daarvan dienen vooral om een franchise gaande te houden (denk aan de derde Captain America, de nieuwe Star Trek en de zoveelste X-Men), maar naast deze verplichte delen zijn er dit jaar ook opvallend veel sequels die nog niet gepland waren toen hun voorgangers de bioscoop bereikten. Zo zijn er reeds vervolgen uitgekomen van Olympus Has Fallen, Snow White and the Huntsman en Zoolander en zien we het komende halfjaar de titelfiguren uit The Mechanic, Jack Reacher en Soof terugkeren. Al deze titels deden het een paar jaar geleden verre van onaardig, maar het zijn ook niet alom bejubelde kassuccessen die een studio er praktisch toe dwingen het publiek een opvolger te geven. Tegenwoordig is mild succes blijkbaar al voldoende. Of de film zich er qua opzet voor leent, blijft doorgaans van ondergeschikt belang.
Die mentaliteit resulteert vaak in een gebrek aan urgentie en dat is precies waar de opvolger van het drie jaar geleden verschenen Now You See Me mee worstelt. Het eerste deel was een lekker wegkijkende kraakfilm met een fijne cast en een paar mooie verrassingen, maar ook gewoon een prima afgerond verhaal. Deze omschrijving is eveneens toepasbaar op het thematisch vergelijkbare Oceans Eleven, dus zal het niemand verrassen dat Now You See Me 2 zo nu en dan aan diens inferieure sequel doet denken. Gelukkig niet de hele tijd (hier dus geen bijdehand gedoe met Hollywoodsterren die zichzelf spelen), maar toch wordt er gestruikeld over onnodige subplotjes en is het uitgangspunt niet bijster sterk.
Waar de vorige film afsloot met het succesvol volbrengen van een groots wraakplan vermomd als drie indrukwekkende goochelshows, daar is de uitdaging voor het illusionistenkwartet The Four Horsemen in deze opvolger een stuk banaler: het hoofd bieden aan de vergeldingsacties van degenen die ze destijds hebben dwarsgezeten. Aldus mag ieder lid van het gezelschap weer zijn beste trucs aanboren om de tegenpartij te snel of te slim af te zijn. Althans, bijna ieder lid. Isla Fischer was wegens zwangerschap niet beschikbaar, dus is haar personage zonder pardon uit de film geschreven en wordt haar plek (zonder al te veel gemor van de drie overige leden) ingenomen door een nieuwe dame. Gelukkig wordt zij vertolkt door Lizzy Caplan, die iets meer gelegenheid krijgt haar komische talent te etaleren dan haar voorganger.
Ondanks zijn tekortkomingen (de irritante nieuwe rol van Woody Harrelson voorop) weet Now You See Me 2 er vaak genoeg het beste van te maken. Wat werkte in de voorganger, werkt hier gelukkig nog steeds. De complexe inbraken, groots opgezette goocheltrucs en vingervlugge acties worden ook in dit vervolgdeel met de nodige charme en stijl uitgevoerd. Onbetwist hoogtepunt is dan ook de scène waarin het viertal met al hun behendigheid een gestolen item uit het zicht weet te houden van fouillerende beveiligingsmensen. De flair waarmee regisseur Jon M. Chu het in beeld brengt, is dezelfde waarmee hij in het verder uiterst zwakke G.I. Joe: Retaliation een geheel dialoogloze actiescène opwindend wist te maken. Een consistent goede film lijkt voor hem nog altijd te hoog gegrepen, maar met lekker compacte scènes als deze kan hij prima uit de voeten.
Waar het de film helaas aan ontbreekt, is verrassing. Of eigenlijk: de impact van de verrassing. Van vervolgen op films met een twist kan nu eenmaal worden verwacht dat vroeg of laat zal worden onthuld dat je wederom op het verkeerde been bent gezet. Alsof de makers daar op anticiperen, komen ze in de slotfase met wat onverwachte onthullingen op de proppen. Helaas zonder succes. Bij films over illusionisten is het min of meer een verplicht nummer een aas in de mouw te hebben om de kijker op het einde een fijne verrassing te bezorgen, maar Now You See Me 2 trekt er in de laatste minuten helaas net een te veel. Daarmee wordt de logica van al het voorgaande nogal makkelijk geofferd voor de zoveelste verrassing. En waar het eerste deel daarin nog een fijne balans kon vinden, slaat die hier net iets te veel door richting ongeloofwaardigheid.
