De directeur van een rondtrekkend theatergezelschap maant zijn mensen tot kalmte. Het is hier immers geen circus, voegt hij eraan toe. Nou daar lijkt het anders wel op, zo heb je als kijker inmiddels al geconcludeerd. Het is een immense chaos binnen het gezelschap. De spelers zijn bezig met het opvoeren van een muzikale bewerking van een stuk van Tsjechov, maar niet iedereen staat meer achter deze keuze. In hun ogen is het soms wat oubollig. Maar het stuk is enkel een vehikel om de gemoederen bezig te houden. Er is namelijk een boel aan de hand. De emoties lopen hoog op nadat een hoofdrolspeelster in de openingsscène uit een touw lazert en zich flink bezeert. Er moet een vervangster gezocht worden en directeur François kiest uitgerekend voor zijn ex-minnares Lola. De vrouw van de directeur Marion kan haar begrijpelijkerwijs niet luchten of zien. Laat het circus beginnen!
De hectiek gaat Léa Fehner, aanstichtster en regisseur van dit alles, al snel parten spelen. Haar theaterdrama, geënt op persoonlijke ervaringen, won nog op de voorgaande editie van het Internationaal Film Festival Rotterdam nog de Big Screen Award. Er had alleen makkelijk een half uur vanaf gekund. Lehner probeert de dramatische verwikkelingen tussen haar personages te verweven met delen van het stuk dat het gezelschap opvoert. Dit gaat gepaard met komische uitspattingen die verwijzen naar het theatrale werk van Federico Fellinis La Strada, waarin ook maar moeilijk een duidelijke lijn te ontwaren valt. De titel Les Ogres verwijs naar de fabelwezens waarvoor Fehner kennelijk haar personages verslijt. Wellicht zit hem hier ook wel de crux: soms zijn de leden van het gezelschap levensecht en ondergaan ze dezelfde emoties die wij ook doormaken, maar dikwijls staat hun gedrag en handelen ver van ons af. De vraag doemt op of dit hun vrijgevochten geest is of dat we hier daadwerkelijk te maken hebben met een bizar rariteitenkabinet waarvan de vertegenwoordigers net wat anders handelen dan wij zouden doen.
Fehner vergroot de zaken graag uit. Ze zoekt de extremen op en dit leidt tot pijnlijke toestanden. Marion is het zat dat haar man haar niet meer aantrekkelijk vindt en legt het aan met een ander. François, gekrenkt in zijn ego en mannelijke trots, kalkt leuzen op zijn caravan en tettert met een megafoon rond dat zijn vrouw van bil is gegaan. Tijdens een schoolexcursie meent Mr. Déloyal (de naam zegt het eigenlijk al) het een goed idee te vinden om de scholieren te vertellen over sodomie. Als de schoolleiding geschokt reageert, lijkt dit de doodsteek voor het theatergezelschap. Met zo veel vrije zielen kan François zijn toko wel sluiten. Daar komt ook nog eens de thematiek bij dat de acteurs geen echt thuis hebben en elkaar als familie zien. Ze dolen rond in de Franse achterlanden, hebben enkel elkaar en weinig persoonlijke vrijheid. Als je zo op elkaars lip zit moet het op een gegeven moment wel knallen. Hoe groeit in godsnaam een kind op in deze omgeving, vraag je je af als je een hoogzwangere actrice ziet rondlopen.
Knallen doet het dan ook regelmatig in Les Ogres. Fehner heeft zich bij het verbeelden hiervan niet te veel restricties willen laten opleggen. Ze laat het allemaal maar gebeuren en zet zelfs haar eigen familieleden in als acteurs. De personages zijn vervolgens weer grotendeels genoemd naar de acteurs die ze vertolken. Maar mag je juist niet van een filmregisseur verwachten dat hij of zij het allemaal binnen de perken weet te houden? Georganiseerde chaos is niet altijd een goed plan, maar in het geval van Les Ogres was dit geen overbodige luxe geweest. De tomeloze losbandigheid leidt af en doet vermoeden dat Fehner er ook geen grip meer op heeft. Het lijkt haar weinig te deren. Gevolg is wel dat dit drama van de hak op de tak springt, weinig richting kent en een ongeleid projectiel is. Stormen steken snel op, maar gaan ook weer snel liggen. Je moet er tegen kunnen.
