Regie: Nathaniel Martello-White | Scenario: Nathaniel Martello-White | Cast: Ashley Madekwe (Neve), Jorden Myrie (Marvin), Justin Salinger (Ian), Maria Almeida (Mary), Samuel Paul Small (Sebastian), Bukky Bakray (Abigail), e.a. | Speelduur: 100 minuten | Jaar: 2023

Er zijn ontzettend veel dingen die mannen kunnen flikken en wegkomen met milde kritiek, maar wanneer een vrouw precies hetzelfde doet is de wereld te klein. Dat is oneerlijk, en vaak maken vrouwen het zich onderling ook niet makkelijker. The Strays gaat over zo'n onderwerp en ook al kaart het hoofdpersonage aan dat mannen dit ook voortdurend doen, wanneer zij dit doet wordt dat als onacceptabel gebracht. Een waardeloos oordeel.

Neve woont met haar man en twee tieners in een rijke Britse wijk, en heeft een goede baan op een dure privéschool. Op een dag verschijnt er een jongeman wiens aanwezigheid Neve zwaar ongemakkelijk maakt, want ze kent hem. The Strays opent met een scène in een flatgebouw waarin Neve aan de telefoon zegt dat ze het beu is om als zwarte vrouw steeds het onderspit te delven. Dus heeft ze geprobeerd dat in haar verleden achter te laten. Maar nu lijkt dat verleden haar weer gevonden te hebben.

Binnen enkele minuten staat Neve al op scherp, en daarna is er weinig spanningsopbouw. Want na een half uur stopt het plot om dezelfde tijdspanne nog eens over te doen, maar dan vanuit een ander perspectief. Tegen die tijd is het mysterie al uitgelegd, wat de spanning volledig heeft weggenomen, en wat er speelt is niet intrigerend genoeg om boeiend te blijven.

Dat andere perspectief creëert ook plotgaten. In eerste instantie lijkt het alsof Neve ze ziet vliegen. Tijdens bezoek over de vloer ziet ze buiten die mysterieuze jongeman weer staan. Ze wijst er naar en roept dat er iemand aankomt, de gasten kijken om en er is niemand, de gasten kijken weg en daar loopt ie weer. Maar hij is geen hallucinatie, dus hoe is dit mogelijk? Zo zijn er meer momenten die chronologisch incorrect blijken te zijn.

Wat is er aan de hand? Neve heeft ooit iets gedaan dat niet best is, wat ze volgens de maker als vrouw zijnde niet had mogen doen. Dat wat ze deed was inderdaad simpelweg fout. Maar dat neemt niet weg dat mannen dit bij uitstek vaker doen dan vrouwen, en dat die daar bij lange na niet zo veel op worden afgerekend dan andersom. The Strays neemt zelfs de moeite om er een hele film aan te wijden.

Daarnaast heeft Neve het lef gehad om zichzelf uit de zwarte cultuur te verwijderen. Ze heeft het accent waar ze mee opgroeide afgeleerd, draagt pruiken om haar natuurlijke haar te verbergen, en probeert zoveel mogelijk een rijk en vooral blank leven te leiden. Ook daar wordt ze uiteindelijk zwaar op afgerekend. Maar waarom zou dat niet mogen, als ze daarmee haar ambities kan verwezenlijken? Neve's gezin krijgt het ook te verduren. Zij wisten van niks en zijn nergens schuldig aan. Toch worden ze in de laatste akte opgezadeld met dezelfde dreiging als Neve, en dat voelt al helemaal onterecht.

The Strays is geschreven en geregisseerd door Brits acteur Nathaniel Martello-White, die hiermee voor het eerst een lange film maakt. Zijn grote inspiratie is Jordan Peele's Get Out, maar The Strays doet eerder denken aan Met Grote Blijdschap: een film die halverwege de clue weggeeft en tracht doch faalt te teren op het drama dat daaruit voortvloeit. Het ziet er verder allemaal wel prima uit en geen kwaad woord over de cast. Maar het scenario van The Strays is te zwak en vooral te beschuldigend voor de ambities van Martello-White.

The Strays is te zien bij Netflix.