Freeheld is gebaseerd op een waargebeurd verhaal over een politieagente die vecht voor gelijkheid. Na een confronterende diagnose betreffende een terminale ziekte blijkt dat haar kersverse vrouwelijke levenspartner geen enkel recht heeft op een overblijvend pensioen, terwijl dat bij heteroseksuele collega's wel geregeld is. Het thema is in de conservatievere delen van Amerika uiterst relevant: gelijke rechten voor iedereen, ongeacht de seksuele geaardheid. In combinatie met een sterrencast heeft dit thema flink wat potentie voor een krachtig en emotionerend stukje film. Toch?
Het gaat allemaal goed van start dankzij die cast. Julianne Moore speelt een overtuigende norse politieagente en haar relatie met de verre van meisjesachtige Stacie komt nooit nep over. Niet tijdens de eerlijke eerste dates, noch in het dramatische slotstuk. Moore neemt het emotionele heft in handen en kan de film prima dragen als hoofdpersoon die omringd wordt door tegenspoed. Waar het allemaal fout gaat, is het gebrek aan geloofwaardige antagonisten.
Naast de dodelijke ziekte van de hoofdpersoon en een werksfeer vol seksuele discriminatie, zijn er de zogenaamde freeholders. Dit kleine groepje van vijf man uit de lokale regering is verantwoordelijk voor een flink deel van het leed. Zij wijzen genadeloos het pleidooi van Laurel en Stacie af om behandeld te worden als ieder ander echtpaar. De freeholders worden neergezet als tweedimensionale karikaturen. De koppige, conservatieve ambtenaren houden op bijna lachwekkende wijze vast aan hun overtuiging. De antagonisten steken zo af bij de hoofdpersonen dat het onderliggende drama flink aan kracht moet inboeten.
Het lijkt net alsof er twee films in één bestaan: een emotioneel drama over twee vrouwen die vechten tegen discriminatie en een televisiefilm over een rechtszaak waarbij de overheid wordt neergezet als een stelletje kakelende slechteriken. Dit zorgt voor een flinke tonale botsing, hoe duidelijk de strekking ook is. Bovendien stevent alles geforceerd af op een bitterzoet einde. Laurel en Stacie moeten hard vechten voor gerechtigheid, maar op de meest voorspelbare en oppervlakkige wijze, wat het ingetogen acteerwerk van beide actrices tenietdoet.
Het is behoorlijk zonde, te meer omdat Ellen Page in het bijzonder veel liefde in de film gestopt heeft als producer. Het is terug te zien in de goede momenten waarin meer subtiliteit te vinden is. Vrijwel elke scène waarin alle aandacht naar Laurel of Stacie uitgaat, biedt schrijnende diepgang. Daartegenover staat Steve Carrell die als homorechtenactivist de morele juistheid personifieert en wat humor in de brouwerij brengt. Dat de regeringsleden er in dit verhaal compleet naast zitten, staat buiten kijf, maar het is een grootse fout om het allemaal zo zwart-wit af te schilderen. Het ondermijnt de intellectuele discussie over het onderwerp en voorkomt de brok in de keel.
De sterke kanten van de film zijn desalniettemin bezienswaardig. De meeste personages bieden een mooie karakterontwikkeling en de manier waarop Laurel en Stacie proberen om te gaan met het drama is best mooi neergezet. De stille Stacie houdt haar emoties het liefst op afstand, maar moet de confrontatie met het naderende einde van haar partner wel aangaan als ze de zaak wil aanvechten. Het is jammer dat het publiek niet diezelfde mate van inleving bereikt. Freeheld bevestigt dat het verfilmen van echte gebeurtenissen niet per se zorgt voor een realistische emotionele ontlading. Hoe belangrijk de boodschap ook is, het verhaal moet goed verteld worden.
