Shane Black wordt niet altijd gezien als auteur binnen Hollywood, maar is dat eigenlijk wel. Hoewel The Nice Guys pas zijn derde film als regisseur is, schrijft hij al sinds mid-jaren tachtig succesvolle scripts met een overduidelijke signatuur. Het hilarische The Nice Guys sluit met sterke dialogen en onconventionele detectives die hun zin in het leven weer ontdekken aan op eerder werk als Lethal Weapon, The Last Boy Scout en zelfs Iron Man 3. Nog groter is de gelijkenis met Kiss Kiss Bang Bang: beide films spelen met het film-noirgenre en het detectivearchetype in Los Angeles.
Black zet het genre in The Nice Guys niet zo zelfbewust op de kop als in Kiss Kiss Bang Bang, waarin Robert Downey Jr. de film liet terugspoelen tijdens zijn voice-over omdat hij daarin het verhaal verkeerd vertelde. De benadering van het detectiveverhaal is ditmaal traditioneler, maar de twee privédetectives zijn dat niet. Hoewel Shane Black zegt zich te laten inspireren door het klassieke werk van schrijvers als Raymond Chandler (o.a. bekend van The Big Sleep en het personage Philip Marlowe) en Ross McDonald, zijn Ryan Gosling als Holland March en Russell Crowe als Jackson Healy detectives in de stijl van The Big Lebowski of Robert Altmans versie van The Long Goodbye: losers die hun zaken puur op instinct en met behulp van geluk en toeval oplossen.
Holland March is ook deels geïnspireerd op een andere detective: Jim Rockford, hoofdpersoon van de televisieserie The Rockford Files uit de jaren zeventig. Ze verbergen op dezelfde plek in hun huis een revolver en The Nice Guys speelt in hetzelfde decennium. Een tijdperk in L.A. waarin de smog zo gevaarlijk was dat ouders werd aangeraden hun kinderen tot zes uur 's avonds niet buiten te laten. Maar iedereen mocht nog wel overal en altijd roken, een vrijheid waar de detectives uiteraard gretig gebruik van maken. March is een typische Shane Black-protagonist: hij heeft een hekel aan zichzelf, gelooft niet dat hij ooit nog gelukkig kan worden en geeft zichzelf de schuld van de dood van zijn vrouw. Hij is het type detective dat een oud vrouwtje op kosten jaagt, terwijl hij van meet af aan al weet hoe de vork in de steel zit.
Naast cynisch is March ook erg grappig op een ontwapenende manier, dankzij het verrassende talent van Ryan Gosling voor fysieke komedie. Zoals bijvoorbeeld in een scène waarin hij een lijk ontdekt, daardoor naar adem hapt, niet kan praten en met gebaren probeert duidelijk te maken wat hij gevonden heeft. Deze hilarische scène zo zou uit een Looney Tunes cartoon kunnen komen, net zoals de meerdere keren dat Gosling van gebouwen valt en dat onwaarschijnlijk overleeft.
Desalniettemin is Angourice Rice als zijn dochter de ware ster van de film. Een slimme twaalfjarige meid die zich met gevaar voor eigen leven in de avonturen van haar vader mengt, en die een paar van de beste oneliners heeft. Ook Gosling en Crowe krijgen veel leuke dialogen toebedeeld, want als er één ding is dat Shane Black onderscheidt (naast zijn specifiek soort protagonisten), is het wel zijn gevoel voor scherpe dialogen vol ironie en sarcasme. Crowe is ondertussen al tijdenlang niet zo sympathiek geweest, in een rol die een beetje lijkt op die van Danny Glover in de Lethal Weapon-films, en ondanks dat hij zich introduceert aan Gosling door hem in elkaar te slaan. Zodra hun neuzen dezelfde kant op staan en ze samen een team vormen om een vermiste jonge meid te vinden, beginnen ze elkaar te respecteren. Zo behoort deze detectivefilm eigenlijk ook tot het buddycopgenre.
The Nice Guys is een zeer geslaagde misdaadkomedie voor een breed publiek, waarin Shane Black zijn existentiële eenzaamheid en twijfels over de zin van het leven verpakt in een cynische, harde wereld met legio leuke grappen. Inclusief fijne, doch voorspelbare jarenzeventigsoundtrack, beginnend met 'Papa Was A Rolling Stone' van The Temptations als indicatie van hoe beide detectives zich voelen. En eindigend met Al Greens 'Love and Happiness', als hoopvolle indicatie dat de twee mannen door hun werk goed uit te voeren toch weer een beetje zin aan hun leven hebben gegeven (hoewel daar nog altijd haken en ogen aan zitten). Zonde dat Shane Black tegenwoordig zo moeilijk films gefinancierd krijgt, want dit soort films zou Hollywood tussen alle blockbusters en superheldenfilms wel wat vaker mogen maken.
