In 2013 regisseerde de Russisch-Britse filmmaker Ilya Naishuller de muziekvideo Bad Motherfucker voor zijn band Biting Elbows. De actievolle video, gefilmd vanuit de eerste persoon, trok veel bekijks: miljoenen internetters bekeken de video op YouTube en Vimeo. Ook filmmakers als Darren Aronofsky prezen Naishullers inventieve werk. De video trok ook de aandacht van diens landgenoot Timur Bekmambetov. De regisseur en producent van onder andere Nightwatch was zo onder de indruk dat hij Naishuller het voorstel deed het gegeven uit te werken tot een volwaardige speelfilm.
Door de ogen van Henry zien we hoe hij wakker wordt in een laboratorium, waar zijn gebroken lichaam door een mooie dokter weer opgelapt wordt. Wie hij is, herinnert hij zich niet meer, laat staan dat de dokter in kwestie zijn vrouw is, maar hoe hij zijn vuisten moet gebruiken nog wel. Dat komt goed uit, want nog voordat Henry zijn nieuwe cybernetische benen in heeft kunnen lopen, staat de schurk Akan op de stoep. Akan wil de technologie van Henrys vrouw gebruiken voor zijn eigen, niet zo zuivere doeleinden.
Wat volgt is een explosieve achtbaanrit, die nog het meest aan een 'first-person shooter' doet denken. De camera draait rond als een gamer die een nieuw level verkent, wapens en munitie liggen overal klaar om aan het arsenaal toegevoegd te worden, en met een zich hoog opstapelend dodental is Henry op een ware 'killing spree'. Zelfs Henrys partner in crime Jimmy, Copley in meerdere rollen, de één nog maffer dan de andere, lijkt meerdere levens te hebben. Hij weet nauwelijks een scène te overleven, maar duikt op de meest onverwachte momenten opnieuw weer op.
Ondanks het wat simpele verhaaltje drijft Naishuller, die zelf ook het script schreef, er nergens de spot mee. Zelfs de acteurs spelen hun rollen met een zekere ernst. Desondanks heeft Naishuller geen enkele pretenties. Met een bloedvaart raast hij door de speelduur heen. Daarbij doet hij de titel eer aan, want Henry kijkt niet op een lijk meer of minder. In wat praktisch één lange achtervolging is, fluiten de kogels bijna constant om hem heen en ook met granaten wordt niet zuinig omgesprongen. De schurken zijn al net zo over de top. Het meest bizarre is Akan zelf, die zich het best laat omschrijven als een geblondeerde Tommy Wiseau met telekinetische krachten.
De registers gaan helemaal open in de finale, waarin Henry een klein leger van Akans handlangers aanpakt onder begeleiding van Queens Dont Stop Me Now. Het is exemplarisch voor deze eigenzinnige mix van actie, sciencefiction en een gevoel voor stijl die het best als Russisch omschreven kan worden. Hierdoor zal Hardcore Henry niet iedereen kunnen bekoren. Ook Naishuller lijkt zich er van bewust dat de grap niet te lang door kan gaan, en hij houdt de vaart er zodanig in dat de actie niet te eentonig wordt. Het maakt van Hardcore Henry een korte maar krachtige bioscoopervaring.
